prolog

Z perspektywy Loli w tle
-To takie straszne, że wyjeżdżasz- powiedziała moja przyjaciółka, gdy popijając karmelowe Frappucino przyglądałyśmy się oceanowi. Jak na razie to Miami polubiłam najbardziej. To właśnie tutaj mieszkało mi się najlepiej. Przez te dwa lata zaprzyjaźniłam się z Ashley oraz wieloma innymi osobami.  Moja przyjaciółka ma krótkie brązowe włosy, których końcówki ostatnimi dniami rozjaśniła. Fachowo nazywa się to ombre hair. Jeśli ktoś kiedykolwiek o tym słyszał, to zapewne wie jak to wygląda.
-Odezwiesz się do mnie jak dolecisz?- zapytała spoglądając na mnie i uśmiechając się.
-Pewnie- odpowiedziałam na co ona zareagowała krótkim piskiem. Następnie objęła mnie w szyi i obdarowała mnie jednym z ostatnich już uścisków. Gdy byłyśmy w swoich objęciach przypomniało mi się nasze pierwsze spotkanie. Był już początek września, a ja przeniosłam się właśnie z Nowego Jorku. Jak zwykle przed rozpoczęciem lekcji musiałam napić się mojego ulubionego napoju ze Starbucksa. Oczywiście na myśli mam Caramel Frappucino. Z zaciekawieniem przyglądałam się moim nowym kolegom ze szkoły, szukałam też wtedy swojej szafki. Niestety przez nieuwagę Ashley moja mrożona kawa wylądowała na jej jedwabnej, niebieskiej koszulce od Ralpha Laurena, który jest bardzo znanym projektantem. Rozwścieczona zaczęła naskakiwać na mnie i obrażać od najgorszych. Odpowiedziałam jej, że jest rozpieszczoną diwą i niech nie zachodzi mi drogi. Dopiero na lekcji chemii, dziewczyna z którą siedziałam uświadomiła mi, że Ashley oraz jej przyjaciele są elitą tej oto szkoły. Zrozumiałam wtedy, że jeśli chcę się choć trochę tutaj liczyć to właśnie z nią powinnam się zaprzyjaźnić. Po szkole złapałam ją oraz nieszczerze przeprosiłam. Poszłyśmy na kawę i tam zaczęła się nasza „przyjaźń”. Szczerze mogę przyznać, że na samym początku robiłam to wszystko tylko dla tego by dostać się do szkolnej elity. Jednak z dnia na dzień zmieniałam o niej swoje zdanie.

-Zróbmy sobie ostatnie pamiątkowe zdjęcie- powiedział Ashley wyjmując z kieszeni dżinsowych spodenek swojego iPhone’a. Włączyła aparat i po chwili od dołu zrobiła nam zdjęcie. Ja jak zwykle spoglądałam gdzieś indziej, a Ash zrobiła swoją klasyczną minę. Oczywiście mam namyśli dzióbek .
-I zaraz wstawie je na twittera- dodała, gdy przyglądałyśmy się fotografii- Myślisz, że jaki powinnam nadać temu tytuł? „Kocham cię i już za tobą tęsknie”?- zapytała, jednak ja nie zdążyłam nic odpowiedzieć, gdyż Ash dalej kontynuowała- Nie, to będzie zbyt cnotliwe. Może po prostu „Wracaj już do mnie”? Tak, to będzie najlepsze- odpowiedziała, wystukując na klawiaturze nadany przez siebie tytuł. Po chwili poczułam, że mój telefon wibruje. Oznaczało to, że Ashley dodała właśnie post na twittera, w którym mnie oznaczyła.
-Jesteś głupia- powiedziałam uśmiechając się do niej złośliwie.
-Ale przynajmniej ślicznie wyszłyśmy- odpowiedziała wystawiając w śmieszny sposób język. Zazwyczaj robią tak małe dzieci, ale taka właśnie ona była. Złośliwa, głupia i dziecinna. Ale na szczęście była choć trochę ładna.
-I pamiętaj, że w nowej szkole musisz należeć do elity- doradziła mi, gdy dopijałam ostatni łyk swojej mrożonek kawy.
-Doskonale o tym wiem- odpowiedziałam wrzucając pusty już kubek do śmietnika znajdującego się obok naszej ławki. Ashley zmierzyła mnie wzrokiem od góry do dołu i rzekła:
-Bij, kop, wyzywaj, dokuczaj, kłam i chuj wie co jeszcze. Status społeczny jest najważniejszy- dodała, a ja tylko zaczęłam się śmiać, gdyż w sposób jaki te słowa wypowiedziała przypominał ton jakim posługują się surowi dowódcy w wojsku.
-Lola, musimy już iść- powiedziała moja mama Charlotte, która nagle pojawiła się ze swoim mężem Freddy’m. Pośpiesznie spojrzałam na A, która w oczach miała łzy. Brązowowłosa przytuliła mnie i zaczęła szlochać. Nie lubię płakać w otoczeniu innych ludzi. Płacz to oznaka słabości, a ja przecież taka nie jestem.
-Nie płacz głuptasie. Jeszcze się rozmażesz- powiedziałam do niej chcąc jakoś ją rozweselić. Najwidoczniej udało mi się to, gdyż zaczęła chichotać.
-Pamiętaj, że zawsze możesz do mnie dzwonić- rzekła, a ja po raz ostatni przytuliłam ją. Gdy ruszyłam w stronę swoich rodziców, ona przez chwilę jeszcze mi się przyglądała. Kiedy wchodziliśmy na pokład samolotu poczułam, że w żołądku zaczyna mnie ściskać. To nie było spowodowane strachem lecz tym, że nie chciałam stąd wylatywać. Ciągły upał, słońce, plaża, dyskoteki i najlepsze drinki. Kto normalny chciałby opuszczać tak wspaniałe miasto? Lecieliśmy oczywiście pierwszą klasą. Usiadłam na wyznaczonym miejscu i przyglądałam się chmurom, przez które przelatywaliśmy.
-Uśmiechnij się Lola. To jest początek końca- powiedział Freddy, na co ja zareagowałam sztucznym uśmiechem. Początek końca...


I jest prolog. Oczywiście nie przyzwyczajajcie się do krótkich notek. Już pierwszy rozdział jest długi więc co będzie działo się później. Myślę, że jutro wieczorem lub w niedziele popołudniu powinien pojawić się pierwszy rozdział. Mam nadzieję, że przypadło wam to do gustu. Zachęcam do obserwowania i komentowania. Chciałybyśmy, żeby i ten blog spodobał się wam tak samo jak mean-hungry-lovers czy young-pretty-lovely.