6 rozdział

Z perspektywy Loli w tle
Dwa tygodnie później
-Myślicie, że pasują mi te buty?- zapytała się nas Eleanor, która przymierzała po raz kolejny tę samą parę butów. Różniły się one jedynie kolorem. Danielle nie chciała urazić swojej przyjaciółki, więc spojrzała na mnie i na Jenny. Blondynka zajęta była odpisywaniem na wiadomość Nialla lub Nicka i nie zauważyła, że Peazer prosi nas o pomoc. Chcąc jakąś wesprzeć dziewczynę Liama skłamałam:
-Są świetne. Zresztą jak każde.
-Pewnie, że tak. Ale myślę, że może powinnam wziąć te różowe. Jenny, przynieś mi je- zwróciła się do Malik, która zaczęła zwracać na nas uwagę.
-Słucham?- spytała uśmiechając się do nas. Naprawdę nie rozumiem tego dlaczego ona zawsze jest taka radosna?
-Pójdź mi po te różowe buty, które mi pokazywałaś. Rozmiar 38- zażądała nawet nie używając zwykłego słowa „proszę”. Jenny chciała już iść, jednak ja złapałam ją za nadgarstek i stanowczym głosem rzekłam:
-Nigdzie nie idziesz. Eleanor przecież może iść sama- dodałam spoglądając na brunetkę, która siedziała na miękkiej czarnej pufie w sklepie Christiana Louboutina. Dziewczyna Tomlinsona dziwnie spojrzała na mnie. Zrozumiała jednak, że nigdzie nie puszczę Jenny, i że jeśli chce przymierzyć inną parę butów, to musi iść sobie sama.
-Nie, jednak nie musisz iść, Jenns. Wezmę tą parę- odpowiedziała Eleanor, zdejmując ze swoich stóp czarne buty na wysokim obcasie. Założyła srebrne baletki i ruszyła w stronę kasy, by zapłacić za wybrane przez siebie buty. Ubrana dzisiejszego dnia była w obcisłe dżinsowe rurki i długą bluzkę w kolorze fuksji. Na głowie miała czarne, klasyczne Wayfarery Ray Ban, a przez ramię przewieszoną miała skórzaną, brązową torbę. Czekałyśmy na El przed sklepem, na jednej z ruchliwych ulic Chicago. Milczałyśmy, gdyż nie miałyśmy o czym ze sobą rozmawiać. Cisza zazwyczaj mi nie przeszkadza, jednak w tym momencie tak było, gdyż czułam się niezręcznie.
-Zawsze tak wami pomiata?- zapytałam zwracając się do Danielle i Jenny. Obie spojrzały na mnie i od razu zauważyłam, że Peazer nie chce w zły sposób mówić o swojej przyjaciółce, z którą spędza tak naprawdę najwięcej czasu. Jennifer było to obojętne, gdyż odpowiedziała:
-Tak. „Jenns, przynieś mi kawę”, „Jenns, zrobisz za mnie projekt na sztukę?”, „Jenns ponieś mi torbę”, Jenns przynieś mi to i tamto- dodała naśladując przy tym głos brązowowłosej dziewczyny.
-To czemu sobie na to pozwalacie? Możecie przecież być asertywne i powiedzieć „Nie, idź sama”- powiedziałam zdziwiona tym, że moje dwie koleżanki zgadzają się na takie traktowanie. Gdyby ktoś zwrócił się tak do mnie to najprawdopodobniej wyśmiałabym go.
-Jest naszą przyjaciółką. Powinniśmy jej pomagać- rzekła Danielle, na co ja zareagowałam śmiechem, który szybko powstrzymałam. Siostra Zayna i dziewczyna Liama nie mają chyba pojęcia co oznacza prawdziwa przyjaźń. Przynajmniej ja widzę to zupełnie inaczej.
-Pomaganie komuś to pomaganie, a nie spełnianie jego zachcianek. Powinniście zastanowić się czego tak naprawdę chce od was Eleanor. Przyjaciół, którzy będą ją wspierać, czy może służących, którzy będą na jej żądanie.
Po tych słowach zauważyłam, że Danielle zaczęła o czymś rozmyślać. Zapewne dotyczyło to słów, które przed chwilą wypowiedziałam. Jenny szeroko uśmiechnęła się i zaczęła odpisywać na wiadomość.
-I o czym rozmawiacie?- zapytała Eleanor, która wyszła ze sklepu. W ręku nie miała żadnej siatki, w której powinny znaleźć się buty.
-Nie kupiłaś ich?- spytałam w ogóle nie zwracając uwagi na zadane przez nią wcześniej pytanie.
-Doszłam do wniosku, że mam identyczne w domu. Po co mi jeszcze jedna para- odpowiedziała, a ja tylko przewróciłam oczyma. Spędziłyśmy w tym sklepie około czterdziestu minut, a ona postanowiła wyjść z niczym. Boże, dlaczego pokarałeś mnie takimi ludźmi? Dlaczego właśnie ta ósemka jest najbardziej rozpoznawalną grupą w szkole? Dlaczego te zwykłe osoby, niczym nie wyróżniające się robią tak duże wrażenie na innych dzieciakach? Wytłumaczy mi ktoś, dlaczego?
-Jenns, spotkałaś się ostatnio na randce z Nickiem, jak było?- spytała El spoglądając na blondynkę. Szłyśmy teraz w kierunku sklepu ze słodyczami, w którym siostra Zayna chciała kupić swoje ulubione żelki. Jak to ona zawsze mówi „Z Niallem uważamy, że są wspaniałe”. Następna rzecz, którą jak na razie dostrzegłam tylko ja. Wszystko o czym mówi J nawiązuje do Horana. Gołym okiem widać, że blondynka zakochana jest w swoim najlepszym przyjacielu. Żeby tego nie zauważyć trzeba być ślepym albo głupim. Sądzę, że większość z nich jest po prostu niedorozwinięta umysłowo.
-Nie byłam z nim na randce!- zaprotestowała pośpiesznie lekko oburzając się- Jesteśmy tylko przyjaciółmi- dodała, a Eleanor wybuchła śmiechem.
-Tak to się teraz mówi „Jesteśmy tylko przyjaciółmi”- powiedziała, chcąc w ten sposób wymusić z Jenny całą prawdę.- A wiesz, że całowanie i obściskiwanie się nie zalicza się do przyjaźni?- zapytała z drwiną.
-Nie całujemy się ani nic podobnego. Mówiłam wam przecież, że jesteśmy tylko przyjaciółmi. To tak jakbyśmy powiedzieli, że Zayn i Lola są razem, bo spędzają ze sobą czas- odpowiedziała wplątując w tą niedorzeczną kłótnię moją osobę. Z bratem Jenny nic mnie poza stosunkami koleżeńskimi nie łączy. Z resztą nasze spotkania spowodowane są jedynie tym, że chcę być kimś ważnym w szkolnej elicie.
-Dobra Eleanor, daj jej spokój są tylko przyjaciółmi i nic ich nie łączy. Rozumiem, że jesteś pieprzoną romantyczką, która na każdym kroku chcę kogoś złączyć i w ogóle, ale daj jej kurwa spokój- powiedziałam zdenerwowana dziecinnym zachowaniem El, które nie jednego mogło wyprowadzić z równowagi. Brązowowłosa najprawdopodobniej chciała mi coś odpowiedzieć, jednak Danielle, która się wtrąciła powiedziała:
-O patrzcie, już jesteśmy.
Znajdowaliśmy się na rogu dwóch ulic. Duże pomieszczenie głównie w różnych odcieniach różu oznakowany był wielkimi literami, które układały się w napis „Candy Shop”. Jak sama nazwa wskazywała był to sklep ze słodyczami. Uradowana Jennifer wyglądała na zaczarowaną. Mimo, że bywała już tu nie raz to i tak wydawać się mogło, że jest zachwycona tym miejscem. We czwórkę weszłyśmy do środka. Na samym
środku poukładane są przezroczyste półki, w których znajdowały się przeróżne luźno poukładane żelki, czekoladki, cukierki i wiele innych smacznie wyglądających słodyczy. Dzięki specjalnej szufelce do siatki foliowej można było wsypać jaką się chce ilość słodkości. Na ścianach poustawiane były regały, a na nich znajdowały się w opakowaniach różne słodkie rzeczy. Jenny wzięła siatkę i podeszła do przezroczystej półki. Chciała sięgnąć do najwyższego pojemnika jednak nie dosięgała, gdyż była za niska. Eleanor i Danielle stały przy regale z batonami i szukały swoich ulubionych przysmaków. W ogóle nie zwracały na nas uwagi. Podeszłam do siostry Zayna i chciałam jej pomóc wsypać do siatki kolorowe, małe misie które uwielbiała. Tak samo jak Jenny stawałam na palcach, jednak nawet to nie pomagało.
-Dlaczego akurat te kolorowe misie?- zapytałam, gdy obie męczyłyśmy się z dosięgnięciem tam. Kto w ogóle wymyślił tak wysokie półki, nie każdy ma powyżej metr siedemdziesiąt pięć.
-Bo one są wspaniałe, słodkie, kochane i pyszne- stwierdziła szeroko uśmiechając się. Na mojej twarzy także pojawiła się radość, gdyż nigdy nie zdawałam sobie sprawy z tego, że taka mała słodycz może kogoś tak cieszyć. Obie ciągle męczyłyśmy się z dosięgnięciem , jednak jakaś miła osoba ubrana w dżinsowe rurki, biały T-shirt, dżinsową kamizelkę, granatową czapkę i białe Air Maxy zabrała mi z ręki szufelkę i zaczęła do siatki wsypywać żelki w kształcie misiów. Po charakterystycznych butach rozpoznałam, że jest to Zayn. Gdy napełnił worek wystarczającą ilością tej słodkości wręczył ją swojej siostrze i zwracając się w jej stronę powiedział:
-Liam, Louis i Niall są przy kasie, idź do nich.
Jenny z szerokim uśmiechem i z iskierką w oczach ruszyła w stronę kasy, gdzie czekali na nią jej przyjaciele. Eleanor i Danielle także podążyły w tym kierunku, plotkując o nowej kolekcji ciuchów Coco Chanel. Głównie to Calder wypowiadała się na ten temat, gdyż dziewczyna Payna o czymś rozmyślała.
-Co wy tu robicie?- zapytałam Zayna, gdy ruszyliśmy w kierunku ruchomych drzwi. Czułam od niego charakterystycznych zapach perfum oraz dymu papierosowego. Zapewne przed wejściem do tego lokalu palił.
-Niall chciał jakieś żelki, a Louis i Liam coś do zjedzenia. Czasami wydaje mi się, że są oni jeszcze małymi dziećmi- dodał, kiedy opuszczaliśmy sklep ze słodyczami. Przez duże, szklane drzwi widziałam jak przy kasie stoją moi znajomi, którzy o czymś dyskutują.

-Nie jesteśmy aż tacy starzy- powiedziałam poprawiając swoje blond włosy, które widziałam w szklanych drzwiach. Dzisiejszego dnia miałam na sobie malinową koszulkę na krótki rękaw od Chanel, białe szorty Stelli McCourtney, czarne motocyklowe buty od Marca Jacobsa i Ray Bany. Jedynym plusem mieszkania w Chicago jest to, że rzadko tu pada. Uwielbiam słońce i wysokie temperatury, i gdy przez pięć miesięcy mieszkałam w Londynie to właśnie tego mi brakowało.
-Ale nie mamy też pięciu lat, by krzyczeć z podniecenia na widok słodyczy- stwierdził Zayn, spoglądając na mnie. Nie kontynuowaliśmy tego tematu, gdyż zapewne zaczęlibyśmy się kłócić. Od momentu, gdy Ken popchnął mnie na ziemię, a brat Jenny połamał mu nos rzadko się ze sobą sprzeczamy. Po tym wydarzeniu Malik zrozumiał, że jestem dobrą osobą i, że nie zadaję się tylko z nimi dla sławy. Biedny chłopczyk jest w błędzie. Oczywiście, że robię to wszystko tylko dla tego, by przejąć władzę nad szkolną elitą, bo przecież ktoś taki jak on nie może pełnić tak ważnej funkcji.

-Gdzie idziecie teraz z dziewczynami?- spytał się mnie Zayn, który z kieszeni swoich dżinsowych spodni wyjął paczkę Malboro.- Chcesz?- dodał, kierując w moją stronę papierosy. Wyjęłam sobie jednego i wsadziłam go do buzi, po czym mój znajomy podpalił go swoją białą zapalniczką. Oczywiście sam też zapalił.
-Miałyśmy iść do domu Eleanor, zrobić sobie babski wieczór- odpowiedziałam przewracając oczami i wypuszczając z buzi dym. Brat Jenny dziwnie na mnie spojrzał, gdyż nie rozumiał o co mi chodzi- No wiesz różne maseczki, pedicure, manicure i wiele innych. Ten pomysł niezbyt mi się podoba, bo od grzebania przy cudzych stopach jest kosmetyczka, a nie ja- dodałam, po czym zaciągnęłam się papierosem.
-To chodźcie z nami do klubu. Niedaleko stąd otworzyli nową dyskotekę, gdzie wpuszczają nieletnich- zaproponował, a ja pomyślałam, że to jest na pewno lepszy pomysł niż nudny babski wieczór.
-Mi to pasuje- powiedziałam lekko ożywiona. Lubię imprezy i alkohol, który tam się znajduje.

-Wcześniej musimy iść na trening po Harry’ego - powiedział Zayn, gdy ze sklepu wychodzili nasi wspólni znajomi. Jenny jak zwykle znajdowała się przy Niallu. Oboje jedli misiowe żelki i z czegoś się śmiali. Eleanor wtulona była w ramię Louisa, a Danielle trzymała się za rękę ze swoim chłopakiem.
-Idziemy z chłopakami do klubu?- zapytałam się dziewczyn, rzucając na ziemię wypalonego już papierosa. Przygasiłam go swoim butem i spojrzałam się na moje koleżanki. Dziewczyna Payna tak samo jak drobna blond włosa dziewczyna była chętna na wyjście, jedynie Calder nie podobał się ten pomysł.
-Miałyśmy iść przecież do mnie. No wiecie maseczki i różne takie- powiedziała urażona faktem, że wolimy iść na imprezę.
-Oj El, nie narzekaj będzie fajnie- zachęcał ją Louis, który wpił się w jej duże usta. Fuuj, moglibyście przestać. Nie każdy ma ochotę patrzeć na ten widok. Inni ludzie robią to w przyjemniejszy sposób, a gdy się na nich patrzy to chce się po prostu wymiotować .
-Możemy iść- stwierdziła Eleanor z uśmiechem na ustach. Złapała swojego chłopaka za rękę i ruszyliśmy w stronę naszej szkoły, która na szczęście nie znajdowała się daleko.
-Gdzie my idziemy?- zapytała się mnie Jennifer, która na sekundę opuściła swojego najlepszego przyjaciela. Spojrzałam na niższą ode mnie blondynkę, która jak zwykle uśmiechała się i odpowiedziałam jej.

 -Idziemy po Harry’ego. Twój mężczyzna też tam będzie- dodałam złośliwie, z uśmiechem na twarzy. Ona tylko zmarszczyła swoje brwi i podeszła do Nialla. Ona i Horan idealnie do siebie pasowali. Znają się od wielu lat i są dla siebie całym światem. Zachowują się jak para i wiele ludzi, którzy ich nie znają myśli, że tak właśnie jest. Zayn, który włożył za ucho jeden papieros rozmawiał o czymś z Liamem i Danielle. Zapewne
dyskutowali na temat przewodniczącego samorządu szkolnego. Payne i Calder walczą o te samo stanowisko, jednak to chłopak Peazer jak na razie wygrywa, gdyż większość ludzi głosuje na niego. Eleanor jedynie pomaga Louis, który nie mógł odwrócić się od swojej własnej dziewczyny. Danielle przez dłuższy czas bała się podjąć decyzji za kim jest, ale w końcu wyjaśniłam jej, zresztą nie po raz pierwszy, że nie może bać się własnej „przyjaciółki”. Od samego początku wiedziałam, że Liam wygra. Już od poniedziałku to właśnie on będzie zajmował się losami uczniów Mount Carmel High School.
-A ty o czym tak myślisz?- zapytał się mnie Louis, gdy dochodziliśmy już do naszej szkoły. Robiło się coraz ciemniej, gdyż zbliżała się godzina dziewiąta wieczorem. Biedny Harry, o tej porze musiał jeszcze ćwiczyć.
-O życiu- odpowiedziałam spoglądając na ubranego w kremowe rurki, granatowy T-shirt, tego samego koloru czapkę i białe conversy Lou. Eleanor, która jeszcze przed chwilą z nim szła rozmawiała o czymś z Jenny i Niallem. Przy tym z ich wspólnej siatki z żelkami wyjadała kolorowe misie. Bezczelna…
-To mówisz, że ciekawie jest u ciebie. U mnie też nie najgorzej, dzięki, że spytałaś- dodał, a ja zaczęłam się śmiać. Tomlinson także się śmiał, przy tym objął mnie ramieniem. Od niego czułam tylko słodki zapach perfum.
-I jak tam z Eleanor?- spytałam spoglądając na niego. Mój brązowowłosy kolega, zrobił lekko zdziwioną minę, po czym ze sztucznym uśmiechem odpowiedział:
-Świetnie, z resztą jak zawsze.
-Yhy- stwierdziłam, udając, że wierzę w jego słowa.
*szkolne boisko, końcówka treningu Harry’ego*
Za piętnaście minut będzie godzina dziesiąta wieczorem, a ich trening jeszcze trwa. Rozumiem, że trzeba ćwiczyć przed wiosennymi rozgrywkami i w ogóle, ale czemu aż tyle. Po ostatnim meczu z Marshall High School widać, że nasza szkolna drużyna jest idealnie przygotowana na nadchodzące mecze.
-Długo jeszcze?- zwróciłam się do Zayna, który na trybunach siedział obok mnie. Dwa rzędy niżej siedział Louis, Niall, Eleanor i Jenny, a obok nich kilka siedzeń dalej znajdowali się Liam i Danielle. Oni są kochaną parą. Szczerze? Życzę im szczęścia. Malik spojrzał na zegarek w swoim telefonie i odpowiedział:
-Niedługo powinni skończyć.

Świetnie. Z wielką chęcią krzyknęłabym do Harry’ego by skończyli już ten pieprzony trening, jednak w tym samym momencie Styles, który bawił się gumką od swoich spodenek zwrócił się do swoich kolegów z drużyny i oznajmił im, że to już koniec. Wszyscy uradowani ruszyli w kierunku szatni, jedynie Nick zatrzymał się i zawołał Jenny, która zostawiła Nialla i poszła do swojego blond przyjaciela. Przytuliła go, a on odwzajemnił jej uścisk. Widziałam tylko reakcje Horana, który mówił coś do siedzącego obok niego Louisa. Zapewne krytykował Ryana, gdyż pod koniec swoich słów prychnął. Czyżby nasz farbowany na blond Irlandczyk był zazdrosny o swoją najlepszą przyjaciółkę? Może jej uczucia do niego są odwzajemnione? Kto wie…
-Ty wiesz, prawda?- zapytał się mnie Zayn, który z zaciekawieniem przyglądał się to swojej siostrze to Niallowi.
-Ale co?- spytałam nie rozumiejąc tego co on do mnie mówi.

-Wiesz o tym, że moja siostra kocha Nialla. Ty widzisz takie rzeczy. Nie należysz do najgłupszych osób- powiedział spoglądając na mnie. Nie mogłam skłamać, zauważyłby to po moim zachowaniu.
-Dlaczego nie chcesz by ona z nim była? Przecież widać, że oboje się kochają- spytałam. Jenny mówiła mi kiedyś, że Zayn nie chce by byli razem, ale nigdy nie wyjaśniła mi dlaczego. Może sama nie wiedziała? Malik spojrzał na swojego blond przyjaciela, który patrzył wszędzie tylko nie na Jenny i Nicka.
-On jest dla niej nie odpowiedni. To mój najlepszy przyjaciel, a ona jest moją siostrą…
-To chyba dobrze? Powinieneś lubić jej chłopaka czy nawet przyszłego męża- stwierdziłam spoglądając w oczy Zayna. On jednak szybko odwrócił głowę i spojrzał znowu na swoją siostrę, która nadal rozmawiała z Nickiem.
-Nie o to chodzi. Po prostu…- mówił, jednak nie wiedział jak ma mi to wytłumaczyć.- Jenny potrzebuje kogoś takiego jak Nick, a nie jak Niall- dodał, wskazując ręką na naturalnego blondyna, który wraz z Harry’m gra w rugby.
-Masz namyśli kogoś psychicznego, który co trzy godziny bierze jakieś lekarstwa, które przepisuje mu jego własny ojciec? Tak, bardzo dobry wybór Zayn- stwierdziłam bijąc mu przy tym ciche brawo.
-On jest po prostu taki sam jak Jenny- powiedział, a ja po raz kolejny dziwnie na niego spojrzałam. Malik zauważył, że nie rozumiem jego słów i dodał.- Oboje są specyficzni.
-Czyli uważasz, że Jenny jest psychiczna?- zapytałam mocno zdziwiona jego słowami. Czyżby kochające się rodzeństwo nie było takie zgrane jak się każdemu wydawało?
-Nic takiego nie…- zaczął, lecz przerwał mu Niall, który nie wiadomo skąd pojawił się przy nas.
-Ciekawe o czym rozmawiają nasze papużki?- zapytał z sarkazmem w głosie, siadając obok Zayna i spoglądając na swoją najlepszą przyjaciółkę.
-Pewnie umawiają się na kolejną randkę- powiedziałam chcąc zobaczyć reakcję Nialla. Farbowany blondyn tylko prychnął pod nosem, a jego czarnowłosy przyjaciel zapytał:
-Czyżbyś był zazdrosny o to, że Nick zabiera ci twoją przyjaciółkę?- spytał z sarkazmem Zayn. Horan w sarkastyczny sposób zaśmiał się i z żalem w oczach spojrzał na nas po czym odpowiedział:
-O niego? Nigdy.
Oj, Niall aż nos ci się wydłuża przez te kłamstewka. Prawda i tak kiedyś wyjdzie na jaw.
*w klubie*
Nowa dyskoteka, którą otworzyli blisko naszej szkoły nosi nazwę „Forever Young”. Zapewne nawiązywała ona do tego, że w tym lokalu przebywały głównie osoby młode, a zarazem nieletnie. Zauważyć w tym klubie można nawet było piętnastolatków, którzy wciągali kokainę w ubikacjach. Biedni rodzice, współczuję im takich dzieci. Ja na szczęście aż tak szybko nie zaczynałam. Na takie wybryki przyszedł czas gdy skończyłam szesnaście lat. Ten klub był urządzony lepiej niż poprzedni. Ten miał dwa piętra i był o wiele większy. Od razu przy wejściu rozdawali różno kolorowe bransoletki, które świeciły w ciemności. Na szczęście nie było one aż tak mocno widoczne, gdyż różno kolorowe efekty uniemożliwiały jakiekolwiek zauważenie ich. Na pierwszym piętrze znajdował się też duży bar, w którym było dużo napojów do wypicia. Można też tu znaleźć mały parkiet oraz ogromne, zaokrąglone czerwone kanapy i stoliki, przy których w kulturalny sposób siedzieli znajomi. Całe drugie piętro służyło tylko do tańczenia i to właśnie tam znajdował się główny DJ. Dzisiejszego wieczoru wszyscy byliśmy podzieleni. Zayn, Harry i ja siedzieliśmy na kanapach i piliśmy przeróżne drinki, Eleanor, Louis, Niall, Jenny, Danielle i Liam znajdowali się gdzieś na parkiecie. Przyznam szczerze, że nie lubię tańczyć. Nigdy do tego mnie nie ciągnie na dyskotekach czy innych imprezach. Wolę sobie w miłym towarzystwie wypić drinka lub dwa i to mnie satysfakcjonuje. Na parkiet idę tylko wtedy, gdy ktoś mnie o to poprosi.
-Dobra mają tu drinki- powiedział Harry, któremu zostało jeszcze trochę Krwawej Mary. Jest to znany drink, jednak w zwykłych klubach ciężko jest je dostać. Ja jestem przyzwyczajona do picia takich trunków, gdyż w Miami tylko takie rzeczy się pije.
-Idę zapalić. Zayn?- zwróciłam się do mulata, który w powolny sposób pił Krwawą Mary. Najwidoczniej mu to nie smakuje. Przyzwyczajony jest pewnie do zwykłych piw, które go satysfakcjonują. Przecząco kiwnął głową, więc sprawdziłam kieszenie swoich spodni, w których zawsze trzymałam swoją paczkę Malboro. Były na swoim miejscu więc zostawiłam moich znajomych i ruszyłam w stronę tylnego wyjścia. W tym klubie najgorsze było to, że nie można było palić w środku. Przepychałam się przez tłum tańczących nastolatków co chwilę powtarzając „Przepraszam”, „Sorry” czy „ Kurwa suń się”. Kiedy w końcu udało mi się przejść między spoconymi i mocno pijanymi dzieciakami ucieszyłam się, gdyż wreszcie mogłam zapalić. Jestem uzależniona od papierosów i często je palę. Wiem o tym, że powinnam przestać, jednak z nałogiem ciężko się walczy. Gdy doszłam do drzwi prowadzących na tył klubu uderzył we mnie orzeźwiający powiew wiatru. Zamknęłam za sobą drzwi i oparłam się o jedną ścianę. Naprzeciw mnie znajdowała się zbudowana z cegieł ściana jakiegoś budynku, który obklejony był różnymi plakatami. Wyjęłam z paczki jednego papierosa i podpaliłam go swoją zwykłą, czarną zapalniczką. W powolny sposób zaciągałam się i wypuszczałam dym. Tak naprawdę nigdzie mi się nie śpieszyło. Świeże i chłodne powietrze w przyjemny sposób ochładzało moje rozgrzane ciało. Zimna ściana przynosiła ukojenie moim plecom. Nawet na zewnątrz słuchać było dźwięki muzyki. W tym momencie miałam wielką ochotę wrócić do domu, nie mówiąc im o tym. Już chciałam odchodzić, gdy nagle drzwi otworzyły się, a ja zauważyłam pijanego Louisa. Rzuciłam na ziemie papierosa i Tomlinson zwrócił się do mnie.
-Cześć słoneczko- powiedział do mnie słodko się przy tym uśmiechając. Czułam od niego sporą ilość alkoholu. Wchodząc zachwiał się niepewnie na nogach przez co musiałam go podtrzymać. Lou oparł się o mnie zmuszając mnie przy tym do zostania pod ścianą.
-Jak się bawisz? - zapytał przysuwając się jeszcze bliżej. Stykaliśmy się brzuchami, a nasze twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Czułam, jak jego klatka piersiowa porusza się szybko w górę i w dół.
-Świetnie. A ty masz już chyba dość na dziś, czyż nie?- spytałam zachrypniętym głosem. Ciekawe co teraz robi reszta...

-Jaa? Skądże. Impreza się dopiero rozkręca!- krzyknął bełkocząc. Zaśmiałam się z tej komicznej sytuacji po czym dotknęłam palcem jego brzucha.
-Coś ci się tu rozlało- po tych słowach oboje wybuchliśmy śmiechem. Lou zatoczył się chwiejnie i objął mnie ramieniem przytulając do siebie.
-Mały wypadek przy pracy, kotku- szepnął mi do ucha. Uśmiechnęłam się do niego zastanawiając się, jak mogę wybrnąć z tej niezręcznej sytuacji i wrócić do klubu gdzie reszta zapewne dobrze się bawiła. Nagle brązowowłosy stanął naprzeciw mnie patrząc mi w oczy.
-Ładnie dziś wyglądasz, wiesz?- powiedział biorąc moją twarz w swoje dłonie. Przełknęłam ślinę nie wiedząc co Lou może zrobić. Przejechał swoim długim i chudym palcem po mojej dolnej wardze, a już po chwili delikatnie mnie pocałował. Raz, drugi, trzeci. Nasze języki zaczęły się stykać i kiedy Louis odsunął się ode mnie na chwilę by złapać oddech
ja chrząknęłam patrząc w ziemię. Brązowowłosy spojrzał na mnie z przerażeniem po czym powiedział:
-Ja... Przepraszam, nie chciałem- po tych słowach szybkim krokiem wszedł do głośnego i ciemnego pomieszczenia. Co do chuja się przed sekundą stało?! Jak mogło do tego dojść? Osłupiała stałam nie mogąc ruszyć się z miejsca. Po dłuższej chwili ocknęłam się i weszłam do klubu gdzie od razu skierowałam się w stronę kanapy, na której siedzieli moi przyjaciele. Zastałam tam tylko Zayna i na wpół leżącego Harry'ego. Rozejrzałam się, po czym usiadłam obok mulata.
-Długo cię nie było-powiedział biorąc sporego łyka napoju.
-Wiem, mama dzwoniła i jakoś tak wyszło. Gdzie Lou i El? -spytałam nie zauważając ich na parkiecie obok Liama, Danielle, Nialla i Jenny.
-Nie wiem, Lou powiedział, że wychodzą no i poszli. Z resztą kogo to obchodzi. Mam już dość siedzenia tu- powiedział Malik dopijając swój napój.
-Tak, ja też, chciałabym już wracać. Mam dość dzisiejszego dnia - po tych słowach ja, Zayn i Harry wstaliśmy z kanapy i ruszyliśmy w stronę wyjścia. Mulat poszedł jeszcze na parkiet po siostrę i resztę znajomych, a Harry zadzwonił po taksówki. Gdy znaleźliśmy się już wszyscy przed budynkiem głośno wciągnęłam powietrze do płuc. Już po chwili siedziałam w samochodzie wiozącym mnie na Michigan Avenue wciąż nie mogąc przestać myśleć o sytuacji, która miała miejsce w klubie

I mamy już jakąś akcję. Mam nadzieję, że mnie nie zabijecie. No to następny powinien pojawić się w piątek i zachęcam do czytania i komentowania.

Możecie nadal zadawać pytania bohaterom lub nam. 

I mam wielką prośbę. Zrobiłam filmik reklamujący tego bloga. Tutaj macie link -----> http://www.youtube.com/watch?v=oEzcmRdYJ7s&feature=plcp

Filmik pod nowym adresem, gdyż ucięło nam Louisa:
http://www.youtube.com/watch?v=O2ZPMWpSxAs&feature=youtu.be
Proszę tylko o to byście to obejrzeli. 

Miłego tygodnia wam życzę xx ♥