7 rozdział

Z perspektywy Jenny w tle
Piątkowy wieczór można miło spędzić czytając książkę, oglądając telewizję, słuchając muzykę czy nawet śpiąc. Ja jednak wolę spotkać się w domu Loli i posiedzieć z naszymi wspólnymi przyjaciółmi. Martinez zaprosiła nas do siebie na kulturalne spotkanie, na którym pijemy szampana, tańczymy, rozmawiamy czy nawet wygłupiamy się. Ma wolny dom, gdyż jej ojciec musiał wyjechać do Londynu, by załatwić jakieś sprawy związane z jego nowym filmem, a mama jest u swojej koleżanki, która niedługo bierze ślub. Szukają dla niej idealnej sukni ślubnej. Większość moich przyjaciół pierwszy raz jest w mieszkaniu Loli, którym oczywiście się zachwycają, bo jest przecież czym. Zapierające w dech piersiach okna zajmujące całą ścianę, od parteru do piętra oświetlają ogromny salon, który połączony jest z kuchnią. Eleanor i Danielle na samym początku chciały zobaczyć garderobę Loli i jej sypialnie, o której wiele razy im opowiadałam. Dałabym wiele by mieć tyle ubrań co ona. Liam, Louis i Harry nie zachwycali się tak wyglądem tego apartamentu. Im wszystkim było to obojętne, gdyż nie znali się na wystroju wnętrz. Wraz z Zaynem stali przy wielkich oknach i podziwiali nocne, malownicze wybrzeże jeziora Michigan jak i ruchliwe centrum z masą drogi butików i restauracji. Przy tym popijali jeden z najlepszych i najdroższych szampanów, które Lourdes zakupiła jeszcze w Miami, gdzie mieszkała przed przyjazdem do Chicago. Właścicielka tego mieszkania znajdowała się teraz w garderobie z Danielle i Eleanor, którym opowiadała o pewnym pokazie mody  w którym brała udział. Ja
natomiast siedziałam na dużej kanapie z Niallem, głaszcząc przy tym małego buldoga francuskiego Bacona. Mój blond włosy przyjaciel, który ubrany jest w dżinsowe rurki, białą koszulkę z rękawami do łokci, którą ozdabia bordowa kieszonka oraz białe Nike'i popijał szampanem chipsy, które w ładnej, ozdobnej misce leżały na nowoczesnym, przeszklonym stoliku do kawy.
-Ten kot mnie przeraża- szepnął do mnie Horan, który spojrzał na czerwoną pufę, na której leżała perska kotka Poppy. Oczywiście spała. Nie przeszkadzała jej nawet muzyka dochodząca z wież, które stały przy olbrzymim plazmowym telewizorze.
-Jest wspaniała. Spójrz na jej śliczne, śnieżnobiałe futerko- odpowiedziałam uśmiechając się do niego. Niall przecząco pokiwał głową i spojrzał na leżącego między nami Bacona, który smacznie sobie spał.
-Nie-e. I tak bardziej wolę psy. Spójrz na niego- dodał wskazując na psa.- Jest taki mały, słodki i pulchny. Czyż nie jest wspaniały?- zapytał pod lekkim wpływem alkoholu. Chciał podrapać Bacona za uchem jednak on od razu obudził się i spojrzał na mojego przyjaciela. Zeskoczył z kanapy i poszedł do perskiej kotki Poppy, która leżała na swoim ulubionym miejscu. Ułożył się obok niej i poszedł spać nie zwracając przy tym na nikogo uwagi. W tym samym momencie dostałam wiadomość od Nicka. „Cześć Jenny. Masz plany na dzisiejszy wieczór? Może poszlibyśmy na spacer?”. Zagryzłam wargę, zastanawiając się przy tym co powinnam mu odpisać.
-Twój chłopak napisał?- zapytał Niall dolewając sobie do kieliszka szampana, który stał na stoli do kawy.

-Wiesz, że on nie jest moim chłopakiem- powiedziałam spuszczając wzrok i spoglądając przy tym na ekran swojego iPhone’a. Szybko wystukałam „Przepraszam, ale nie mogę. Może innym razem”.
-Wiem, po prostu lubię się z tobą droczyć- odrzekł przytulając mnie. Czułam od niego słodki zapach perfum oraz dużą ilość alkoholu, którą zdążył już wypić. Po ostatnim incydencie, który wydarzył się jakiś czas temu postanowiłam, że będę ostrożniejsza co do spraw związanych z spożywaniem napojów wysokoprocentowych. Dlatego zamiast pić go w dużych ilościach, to będę robiła to powoli. Nie mogę sobie pozwolić na więcej jeśli chcę wrócić do domu, w którym są moi rodzice. Nie wiedzą oni o tym, że spożywam alkohol czy czasem zapalę papierosa. Gdyby zdarzyła się sytuacja, że w jakiś sposób zostaję na tym przyłapana, to wtedy urząd mógłby mnie zabrać od moich opiekunów, a tego nie chcę. Nie wyobrażam sobie stracić tych ludzi. Opiekują się mną od piętnastu lat i nagle to wszystko miałoby zniknąć? To byłaby najgorsza  chwila w moim życiu. Gdy w końcu nasz uścisk z Niallem zakończył się złapaliśmy się za ręce. Oparłam głowę na jego ramieniu i w milczeniu przysłuchiwaliśmy się muzyce dochodzącej z głośników, które znajdowały się naprzeciwko nas. Telefon, który jeszcze niedawno trzymałam w ręce schowałam do swoich czarnych, krótkich spodenek. Do tego dobrany miałam granatowy sweter oraz beżowe, krótkie conversy.
-Ej dzieciaki, koniec tej miłości- powiedział Zayn, który wraz z Louisem, Harry’m i Liamem przestał podziwiać piękne widoki z okna. Wszyscy usiedli na kanapie i zaczęli częstować się jedzeniem znajdującym się na stoliku. Nawet dziewczyny, które przez dłuższy czas były w garderobie w końcu postanowiły się tu zjawić. Eleanor sięgnęła od razu po prawie pustą butelkę szampana. Dziewczyna Louisa obudziła buldoga francuskiego i perską kotkę tylko po to, by ustąpiły jej miejsce. Zwierzaki obrażone poszły najprawdopodobniej do innego pokoju. Danielle usiadła na nogach swojego chłopaka, który w czuły sposób objął ją ramieniem. Zayn znajdował się koło mnie, a przy nim od razu Lou i Harry.
-I jak tam wasz romans?- zapytała się mnie i Nialla Lola, która usiadła obok mojego blond przyjaciela. Podniosłam głowę z jego ramienia chcąc zaprzeczyć, jednak Horan postąpił tym razem inaczej, gdyż pocałował mnie w policzek. Mimo, że robił to nie pierwszy raz to i tak po moim ciele przeszedł miły dreszcz. Mój przyjaciel szeroko uśmiechnął się i pod wpływem sporej ilości alkoholu, która krążyła mu we krwi powiedział:

-Dobrze. A co zazdrosna?- zapytał przy tym łapiąc mnie za rękę. Lola odpowiedziała ciche „Nie ma o co”. Najprawdopodobniej tylko ja usłyszałam słowa blondynki, która ubrana jest w beżowy, luźny sweter we wzory, dżinsowe szory oraz białe krótkie conversy. Wszyscy zawzięcie dyskutowali ze sobą na różne tematy. A ja? Przyglądałam się każdemu z osobna. Mojem bratu, Eleanor, Loli, Louisowi, Danielle, Liamowi, Harre’mu i Niallowi. To właśnie na farbowanym na blond chłopaku mój wzrok utknął na dłużej. Czemu? Gdy jest się w kimś zakochanym to czujesz się tak wspaniale i nie chcę się go ani na sekundę tracić z oczu. Ma się ochotę tego kogoś nigdy nie puszczać i być przy nim cały czas. Nie widzi się jego wad, ale dostrzega się zalety, o których sam zapewne nie miał pojęcia. Jest dla nas kimś wspaniałym. W ogóle miłość jest czymś wspaniałym. Jednak dwie rzeczy psują to przyjemne uczucie. Chodzi mi o nieodwzajemnioną miłość, która jest najgorszą zmorą człowieka i zazdrość. Nawet jedna rozmowa z kimś innym sprawia, że ma się ochotę rozpłakać. Kiedyś widok Nialla przebywającego z inną ładną dziewczyną nie sprawiał mi bólu, ale odkąd pojawiła się Lola to uczucie nasila się i sprawia, że mój uśmiech znika z twarzy. Nialler spojrzał nagle na mnie i uśmiechnął się, co spowodowało, że przestałam rozmyślać na temat miłości do mojego przyjaciela.
-Mam coś na twarzy?- zapytał dotykając ręką swojej twarzy. Przecząco kiwnęłam głową, a on dodał.- To czemu mi się tak przyglądasz?
Z uśmiechem na twarzy wzruszyłam ramionami i odpowiedziałam:
-Nie wiem, po prostu zamyśliłam się.
Mój przyjaciel chciał coś odpowiedzieć, jednak Eleanor, której najprawdopodobniej zasmakował szampan z Miami, podniosła pustą butelkę i ze smutkiem rzekła:
-Ooo, skończyło się.
-Mam jeszcze w lodówce- powiedziała Lola, podnosząc się z miejsca. Chciała pójść po kolejną butelkę alkoholu jednak ja rzekłam:
-Ja pójdę.
Po tych słowach puściłam delikatną dłoń Nialla i ze stołu wzięłam puste opakowanie po szampanie. Sama nie wiem dlaczego chciałam to zrobić. Czułam się źle widząc uśmiechniętego Horana, który przyglądał się Loli jak jakiemuś drogocennemu obrazowi, który wart jest trzydzieści milionów dolarów. Weszłam do nowoczesnego pomieszczenia, które utrzymane jest w odcieniach bieli i czerni. Pustą butelkę położyłam na blat, a następnie otworzyłam lodówkę z której wyciągnęłam alkohol. Gdy zamknęłam drzwi zaczęłam otwierać szampana, jednak jak zwykle szło mi to z trudem. Nie mam co do tego wprawy.

-Daj mi to- szepnął do mnie Zayn, który zabrał mi z ręki napój procentowy. Nie wiedziałam skąd on się tu wziął. Chłopak ubrany w bordową koszulkę, granatową bluzę z kapturem, dżinsową kurtkę, czarne rurki i biało-bordowe air maxy bez problem uporał się z otwarciem alkoholu. Złapałam za butelkę chcąc ruszyć do salonu, gdzie siedzieli nasi znajomi, jednak mój brat złapał mnie za nadgarstek. W ten sposób powstrzymał mnie od opuszczenia kuchni.
-Zayn to boli- wyszeptałam do niego. Nie chciałam by nasi wspólni przyjaciele usłyszeli o czym rozmawiamy.
-Musisz z tym skończyć- powiedział cicho patrząc mi prosto w oczy. Nie rozumiałam o czym on do mnie mówi lecz po jego brązowych tęczówkach, które przyglądały mi się zrozumiałam, że mówi to na poważnie.
-Z czym mam skończyć?- spytałam, gdyż nie wiedziałam o co chodzi mojemu przyszywanemu bratu.
-Z tą swoją miłością do Nialla- powiedział szeptem, spoglądając przy tym na ludzi siedzących w salonie. Żadne z nich nie zwracało na nas uwagi. Wyrwałam z żelaznego uścisku Zayna swoją dłoń i twardym głosem cicho rzekłam:
-Co ci to przeszkadza? To moje uczucia i myślę, że nie powinieneś się do tego mieszać.
Mój brat przyglądał mi się od góry do dołu i po trwającej kilka sekund ciszy odpowiedział:
-On cię traktuje tylko jak przyjaciółkę. Dorośnij wreszcie Jenny. Nie będziecie nigdy razem. Widziałem jak mu się przyglądasz- dodał, a ja spojrzałam w drewnianą podłogę. Nie chciałam napotkać wzroku czarnowłosego.- Gdy Niall zawsze się pojawia tracisz głowę. Poświęcić mogłabyś dla niego wszystko, ale uwierz mi, że on nie jest tego wart. Znam swojego najlepszego przyjaciela i wiem, że nie byłabyś z nim szczęśliwa. Po prostu skończ z tym i poszukaj nowej miłości. Myślę, że Nick będzie odpowiedniejszy.
Czułam jak do oczu napływają mi łzy. „Uspokój się Jenny, wszystko będzie wspaniale” pomyślałam. Dlaczego Zayn uważa, że mój blond włosy przyjaciel jest dla mnie nie odpowiedni? I dlaczego każdy mówi mi, że podobam się Nickowi? Tak nie jest i wbijcie to sobie w końcu do tych pierdolonych głów. Jesteśmy przecież tylko przyjaciółmi.
-Wiem, że jesteś człowiekiem, który natychmiast potrafi wyłączyć swoje uczucia, ale ja taka nie jestem. Nie mam guziczka w głowie, który robi wyłącz. I ja także znam swojego najlepszego przyjaciela. Tak, Niall jest moim najlepszym przyjacielem, jakbyś o tym zapomniał. I uwierz mi, że gdyby dowiedział się o tym, że mi się podoba to zareagowałby w pozytywny sposób- wyszeptałam spoglądając na niego. Co do swoich słów nie byłam w stu procentach pewna, gdyż nie mam pojęcia jak zareagowałby Horan. Jednak zawsze trzeba mieć jakąś nadzieję. Nawet jakby miała cię niszczyć od środka.
-To zaraz się przekonamy- powiedział Zayn ruszając w kierunku salonu.
-Co masz na myśli?- zapytałam podbiegając do niego. Mój brat spojrzał na mnie i z chytrym uśmiechem odpowiedział:
-Dowiemy się czy podobasz się Niallowi. Kto gra w butelkę?- zapytał, gdy znajdowaliśmy się już w salonie. Nasi przyjaciele spojrzeli na czarnowłosego i zaczęli wyrażać swoją chęć do zabawy, którą zaproponował Malik. Od razu wiedziałam, że to nie jest najlepszy pomysł. Wolę żyć w nieświadomości niż wiedzieć, że Niall kocha mnie tylko jak przyjaciółkę. Nikt nie sprzeciwiał się grze więc ja także nie byłam gorsza. Mam tylko wielką nadzieję, że nikt nie poprosi mnie o to bym powiedziała kto mi się podoba. Zawsze widać wtedy kto kłamie, a kto nie. Tak jak każdy usiałam na podłodze pomiędzy moim najlepszym przyjacielem, a Lolą. Louis, który poszedł do kuchni po pustą butelkę pojawił się z nią i siadając obok swojej dziewczyny powiedział:
-Ja kręcę pierwszy!
Butelka od razu poszła w ruch, a wszyscy zastanawiali się na kogo ona wypadnie. Moi przyjaciele śmiali się, a ja tylko sztucznie uśmiechałam się. Nie mam dzisiejszego wieczoru ochoty na zabawy. Mój humor nie dopisuje i sama nie wiem nawet dlaczego. Poprzez wymuszony uśmiech ukrywałam swoje prawdziwe uczucia. Nie chciałam, by każdy interesował się tym dlaczego jestem w nie humorze. To tylko moja sprawa i sądzę, że nikt nie powinien martwić się moimi problemami. Szyjka pustej butelki zatrzymała się na Loli.
-No Lola, pytanie czy zadanie?- zapytał Louis, który z iskierką radości przyglądał się blondynce.
-Pytanie- odpowiedziała pośpiesznie biorąc do ręki butelkę i bawiąc się nią. Tomlinson zastanawiał się nad pytaniem, a w tym czasie inne osoby proponowały różne pytania, która powodowały napad śmiechu.
-Pośpiesz się Lou- rzekł Harry, gdy brązowowłosy przez długi czas zastanawiał się nad odpowiednim pytaniem. Martinez spojrzała na chłopaka Eleanor i on w tym samym czasie zapytał:
-Czy masz chłopaka? Nie koniecznie tutaj. Może gdzieś w Londynie, Miami, Norwegii czy jeszcze gdzieś indziej.
Lola przed udzieleniem odpowiedzi na to pytanie spuściła wzrok z Louisa i przyglądając się swojemu salonowi odpowiedziała:
-Nie. Jestem obecnie sama.
Po tych słowach zakręciła butelką. Wszyscy znowu byli podekscytowani tym na kogo ona wypadnie. Ukradkiem, gdy bawiłam się telefonem przyglądałam się każdemu i zauważyłam, że Louis ciągle przygląda się Loli, która unika z nim jakiegokolwiek kontaktu wzorkowego. Czyżby między nimi coś było? Tomlinson ma przecież dziewczynę. Butelka zatrzymała się na Zaynie, który szybko powiedział.
-Zadanie.
Lola, nie wiedziała co ma mu zaproponować. Lou krzyczał by pocałował stopę Harry’ego, Niall chciał by zjadł kanapkę ze wszystkimi możliwymi dodatkami. Jedynie Eleanor zaproponowała coś sensownego:
-Zayn pocałuj Lolę.
Mój brat zaczął się sprzeciwiać, tak samo jak Martinez, jednak pod wpływem małego szantażu który polegał na tym, że muszą wykonać zadanie, a jeśli tego nie zrobią to zdejmują z siebie jakąś część odzieży. Oboje zgodzili się i w końcu się pocałowali. Nie polegało to na zwykłym buziaku w usta, ale na czymś mocniejszym. Najpierw nic nie robili tylko stykali się ustami, jednak Zayn musnął jej górną wargę. Tylko tyle zrobili i jak gdyby nic usiedli na podłogę.
-Teraz ja kręcę?- zapytał mój brat spoglądając tylko na butelkę. Z trzęsącymi rękoma wziął ją, a następnie zakręcił. W duchu modliłam się o to by nie wypadło na Nialla. Bałam się o to jakie pytanie zadać mógł mój brat, który unikał wzroku kogokolwiek z nas. Tak samo Lola. Oboje patrzyli się gdzieś w przestrzeń i zachowywali się tak jakby ich pocałunek nie miał w ogóle miejsca. Jak na przekór butelka zatrzymać musiała się na moim najlepszym przyjacielu.
-Pytanie- powiedział pijany blondyn nie czekając nawet pytanie, które zwykle zadawało się uczestnikom. Mój brat udawał, że zastanawia się nad tym o co mógłby go zapytać. Doskonale wiedział o co go spytać. Lola patrzyła na mnie i tak samo jak ja przewidywała chyba najgorszego.
-Niall, gdybyś miał się umówić z którąś z dziewczyn- powiedział Zayn wskazując na naszą czwórkę.- To z którą?- zapytał, a moje serce zaczęło bić trzy razy mocniej niż zwykle. Czułam w brzuchu motyle, które w najgorszym wypadku spowodować mogły wymioty. Bałam się tego, co mogę usłyszeć. W milczeniu wszyscy spoglądali na Nialla zastanawiając się co on może odpowiedzieć. Pijany blondyn, który po pijaku zazwyczaj mówi prawdę z szerokim uśmiechem odpowiedział:
-Lola. Tak, umówiłbym się z Lolą.

Po tych słowach mój świat zawalił się. „Czemu?”, pomyślałam odrywając wzrok od mojego najlepszego przyjaciela. Czułam na sobie spojrzenie Zayna i Loli. Chciałam płakać. Pierwszy raz w swoim życiu ciężko było mi powstrzymać łzy. Przez tyle lat nauczyłam się by nie płakać przy innych i teraz to wszystko miałoby się skończyć? Miałoby wyjść na jaw to, że jestem zazdrosna o moją przyjaciółkę i przyjaciela? Nie. Tak nie może być. Horan do ręki wziął butelkę, która zaczęła się kręcić, a ja przyglądając się kręcącej się butelce wyszeptałam ciche:
-Wspaniale.
Nikt nie zwrócił uwagi na moje słowa. Nie chcąc płakać przy innych postanowiłam wstać i pójść do pokoju w Loli. Podniosłam się z podłogi, zostawiając moich przyjaciół.
-Gdzie idziesz?- zapytała się mnie Danielle. Nawet nie raczyłam odpowiedzieć na jej pytanie. W tym momencie nie mogłam nic z siebie wykrztusić. Gula, która rosła w moim gardle spowodowana była przez łzy jakie powstrzymywałam. Zawsze myślałam, że Niall w jakiś sposób odwzajemnia moje uczucie, ale najwidoczniej myliłam się. Widocznie moja wyobraźnia poszła o jeden krok za daleko. Weszłam do pokoju Loli i siadłam ze skrzyżowanymi nogami na jej łóżko.
-Nie płacz Jenny- powiedziałam do siebie szeptem, słysząc jak mój głos rozchodzi się po pokoju.- Po prostu nie płacz- dodałam ocierając łzę, która w powolny sposób spływała po moim policzku. Zawsze zastanawiałam się jak to jest gdy twoja przyjaciółka podoba się chłopakowi twoich marzeń. Zawsze myślałam, że życzyłabym im szczęścia, ale tak nie jest. Nie chcę by byli szczęśliwi. Ja chcę być szczęśliwa i to z Niallem. Pragnę tylko jego. Najwidoczniej tak już musiało być. Może Niall nie jest mi pisany? Może to właśnie ta sytuacja pokazuje mi, że powinnam pokochać kogoś innego? Gorzej jeśli nie będzie już tego innego…
-Jenny, wszystko w porządku?- zapytała się mnie Lola, która bezszelestnie weszła do swojej sypialni. Spojrzałam na nią przez ramię i ze sztucznym uśmiechem kiwnęłam potwierdzająco głową. Ona jednak zauważyła, że jest inaczej. Wiedziałam, że w tej sytuacji nie ma co udawać radości. Spuściłam głowę i ponownie wierzchem dłoni otarłam swój policzek. Blondynka usiadła obok mnie i przyjacielskim gestem dotknęła mojego ramienia.
-Będzie dobrze- powiedziała próbując mnie pocieszyć. Mi jednak to nie pomagało.
-Jak ma być dobrze, jeśli on woli ciebie?- wypowiedziałam mimo ściśniętego gardła. Naprawdę chciało mi się płakać, jednak nie potrafiłam. Zbyt często je powstrzymywałam.
-Mogę cię pocieszyć, że ja nie chcę go- dodała, co spowodowało, że na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Tak, te słowa pocieszyły mnie i znowu zaczęłam robić sobie złudne nadzieje.
-I tak Niall mnie nie chce- powiedziałam uświadamiając sobie po części, że taka jest prawda. Szansa na to, że kiedyś zwiąże się z Niallem, jest jak jedna na milion.
-Oh, Jenny musisz zacząć wierzyć w siebie. Kiedyś na pewno będziecie razem. Przecież widać, że cię kocha.
Chciałam jej przerwać, jednak Lola nadal kontynuowała.
-Wiem, że powiedział, że chce umówić się ze mną jednak on jest teraz pijany i gada głupoty. Musisz sprawić, by Niall zrozumiał, że jest w tobie zakochany- powiedziała, a ja podniosłam jedną brew do góry, gdyż nie zrozumiałam co ona ma na myśli.
-Jak mam to zrobić?- zapytałam, a ona z chytrym uśmiechem odpowiedziała:
-Masz Nicka. Chłopak zawsze uświadamia sobie, że zakochany jest w dziewczynie, gdy zobaczy ją w objęciach innego. Zadzwoń do Nicka i umów się z nim. Spraw byście byli razem, a wtedy Niall zwariuje z zazdrości.
Słowa Loli przez pewien moment wydawały mi się głupie i bezsensowne, jednak później zrozumiałam, że to wspaniały pomysł. Niby nie powinno wykorzystywać się osoby do tego by wzbudzić zazdrość, jednak powinnam spróbować. Nic złego przecież by się nie stało. Nick zapewne nie jest we mnie zakochany więc co by się stało, gdybyśmy przez jakiś czas „byli” razem. Lola najwidoczniej zauważyła, że się zgadzam, gdyż zabrała mi z ręki mój telefon. Wyszukała numer Nicka i zadzwoniła do niego. Włączyła też głośnik na głośny, by móc usłyszeć to o czym rozmawiamy.
-Co mam powiedzieć?- spytałam, pośpiesznie nie wiedząc co mam mówić.
-Powiedz, że chcesz się spotkać w pobliskim parku- doradziła, a w tym samym momencie mój blond włosy znajomy odebrał telefon.
-Halo?- zapytał, a ja pośpiesznie rzekłam.
-Cześć Nick, przeszkadzam?
-Nie, oczywiście- zaprzeczył natychmiastowo.

-Chciałabym się ciebie zapytać czy nie chciałbyś się spotkać?- zapytałam, a Lola pokazała kciuk, który oznaczał, że jak na razie jest dobrze. Kolega z drużyny Harry’ego długo się nie zastanawiał.
-Tak. O której i gdzie?- zapytał, a ja uśmiechnęłam się. Najwidoczniej warto jest posłuchać rad przyjaciółki, która chce dla ciebie jak najlepiej. Naprawdę cieszę się, że poznałam Lolę.
-Może za jakieś pół godziny w parku niedaleko Michigan Avenue?- zaproponowałam mając nadzieję, że Nick zgodzi się na to miejsce.
-Ok- odpowiedział z radością.- Pasuje mi. To za pół godziny?- spytał.
-Yhy. Do zobaczenia.
Po tych słowach rozłączyłam się i spojrzałam na uśmiechniętą od ucha do ucha Lolę. Widać po niej było, że jest lekko pijana. Szampany są mocnym alkoholem i nawet osoby z mocną głową szybko im ulegają.
-A teraz ruszaj się i idź. Pokaż, że jesteś niezależną kobietą- powiedziała Lola, po czym opuściliśmy jej pokój. Zeszłyśmy po schodach i skierowałyśmy się do salonu, w którym toczyła się jeszcze gra w butelkę. Z kanapy wzięłam swoją torebkę i w tym samym momencie Danielle ponownie spytała:
-Wszystko w porządku?
-Tak- odpowiedziałam ze sztucznym uśmiechem, na który każdy się nabrał.- Musiałam zadzwonić do Nicka- dodałam spoglądając przy tym na Nialla, który leżał na plecach na podłodze. Gdy usłyszał imię mojego przyjaciela podniósł się na łokciach. Nie kontrolował już ruchów swojej głowy co oznaczało, że jest już mocno pijany.
-O i co tam u naszego psychopaty?- zapytał, a ja chciałam odpowiedzieć, że wszystko w porządku, jednak w naszą konwersację wtrąciła się Lola i oznajmiła:
-Jenny wychodzi. Idzie się spotkać z Nickiem.
Kątem oka zauważyłam, że Zayn przygląda mi się. Nie mam na tyle odwagi by spojrzeć na niego. Za bardzo bolałaby mnie ta świadomość, że po raz kolejny miał rację.
-Muszę już iść. Do usłyszenia- zwróciłam się do każdego. Lola odprowadziła mnie do drzwi i w progu wyszeptała ciche „powodzenia”. Sama poszłam do windy rozmyślając o tym, co wydarzyło się dzisiejszego wieczoru. Nie mogę uwierzyć, że przez słowa jakie wypowiedział Niall moje serce zostało złamane. I mimo, że Lola nie odwzajemnia jego uczuć to i tak ona może mu się podobać. Bo przecież może mu się podobać. Gdy opuściłam wieżowiec mojej przyjaciółki cieszyłam się, że niedaleko stąd znajduje się mały park. Spacerowanie samej o tak późnej porze nie wydaje się przyjemną rzeczą. Zwłaszcza, że spotkać można wiele nieodpowiednich ludzi, którzy nie wiadomo co mogą mi zrobić. Szybkim krokiem, ze skrzyżowanymi rękoma szłam w kierunku parku. Idąc miałam wątpliwości, czy na pewno dobrze robię. Może powinnam po prostu powiedzieć Niallowi co czuję. Myślę, że to byłby łatwiejszy sposób niż to co wymyśliła Lola. Chociaż moja blond włosa przyjaciółka zna się lepiej na tych sprawach niż ja. Zapewne nie raz pomagała swoim innym przyjaciółkom. Wierze jej i mam nadzieję, że jej pomysł pomoże mi. Gdy znalazłam się już w parku zauważyłam chłopaka siedzącego na ławce. Po jasnych włosach migocących w świetle latarni rozpoznałam, że jest to Nick. Gdy tylko do niego podeszłam, wstał i przytulił mnie. Przy nim, z resztą jak przy każdym jestem małą osobą. W jego ramionach czuję się bezpiecznie i tego właśnie potrzebuję, wsparcia, którego nikt nie mógł mi teraz dać.
-Dobrze, że jesteś- wyszeptałam do niego, kiedy wtuleni do siebie staliśmy w świetle księżyca.

Jest rozdział. Mimo tego, że jestem chora i ledwo widzę na oczy to jakoś dałam radę go napisać. Naprawdę bardzo wam dziękujemy za tyle komentarzy. Widzę, że lubicie zadawać pytania bohaterom czy nawet nam. Więc dalej możecie to robić. Tylko bardzo proszę o to byście pisali jak zwracacie się do Loli czy Jenny to pisały czy chcecie wiedzieć o życie bohaterek czy nasze prywatne, gdyż czasami nie wiemy co odpowiedzieć. Następny może w niedzielę, ale to zależy od tego jak się będę czuć. Dziękujemy jeszcze raz ♥

+http://www.youtube.com/watch?v=O2ZPMWpSxAs&feature=plcp

to filmik reklamujący nasz blog, zapraszam jeśli ktoś jeszcze nie widział 

++ Lola prowadzi bloga o swoim prywatnym życiu, gdzie mam nadzieję, będzie co jakiś czas wzmianka o mnie<3 jako Jenny proszę byście wchodzili, komentowali i obserwowali to naprawdę bardzo miłe gdy ktoś tym się interesuje 

http://justfranks.blogspot.com/