20 rozdział

Z perspektywy Jenny w tle

Smutek. Żal. Rozpacz. Niechęć do wszystkiego. To właśnie te uczucia sprawiały, że mój sobotni poranek był jednym z najgorszych. Po wydarzeniach, które miały miejsce wczorajszej nocy prawie w ogóle nie spałam. Gdyby nie mój najlepszy przyjaciel najprawdopodobniej w ogóle nie zmrużyłabym oka. Nie dałabym rady. Czuję się okropnie ze świadomością, że to przeze mnie związek Loli i Zayna się zakończył. Jednak gdyby nie moment, w którym przez przypadek usłyszałam rozmowę mojej byłej przyjaciółki najprawdopodobniej wszyscy nadal bylibyśmy okłamywani i wykorzystywani. 

-Jenny słuchasz mnie?- zapytał Nick, który z troską przyglądał mi się. Wyrwana ze swoich rozmyśleń spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się. Mimo, że było to nieszczere najprawdopodobniej mój chłopak uwierzył w to, że czuję się już lepiej, gdyż zauważyłam na jego twarzy ulgę. Przeniosłam swój wzrok na styropianowy kubek, na którym znajdowało się moje imię. Nawet karmelowe machiato kojarzyło mi się z Lolą, która każdego poranka przed pojawieniem się w szkole musiała wstąpić do jednej z tych kawiarni i kupić swój ulubiony napój. Na swoje włosy, które luźno związałam, narzuciłam kaptur czarnej bluzy, która miała duży wzór flagi Ameryki. Napiłam się ciepłego napoju, który w powolny sposób rozgrzał moje ciało. 

-Jenny nie możesz tak-powiedział Nick, który chwycił moją rękę leżącą na blacie stołu znajdującego się w Starbucksie. Spojrzałam najpierw na nasze dłonie, a następnie prosto w jego brązowe oczy, które z uczuciem przyglądały mi się. Po raz kolejny do oczu napłynęła mi fala łez, którą z trudem mogłam powstrzymać. Mocno przymknęłam powieki widząc smutną minę mojego chłopaka. Kolejne kłamstwo, które kiedyś zrani inną osobę. Nie mogę zrobić tego Nickowi. Za bardzo zależy mi na naszej przyjaźni by zniszczyć to wszystko. Otworzyłam oczy i poczułam, że po policzku spływa mi łza, którą szybko otarłam ręką, w której przed chwilą trzymałam kubek z kawą.

-Dlaczego?- zapytałam nachylając się i szepcząc do niego- Mam się cieszyć, bo straciłam przyjaciółkę? Wiele razy wykorzystywano moją naiwność, jednak sądziłam, że Lola jest inna- dodałam zdenerwowanym głosem przyglądając się przy tym wyrazistym rysom twarzy Nicka. Widział, że czuję się okropnie, co także jego dołowało. 

-Przepraszam- powiedziałam pośpiesznie chcąc go w ten sposób przeprosić za swoje zachowanie. Nie powinnam wyżywać się na nim tylko dlatego, że mam zepsuty humor- Za szybko się zdenerwowałam- dodałam gładząc jego dłoń i uśmiechając się do niego. Nie chcę by ktoś przeze mnie był smutny. Wystarczy, że przez moją naiwność cierpi mój brat, któremu najwidoczniej bardzo zależało na Loli. 

-Nie możesz się tak smucić- rzekł w delikatny sposób dotykając mojego policzka, z którego otarł łzę. Płakałam i nawet nie potrafiłam już tego kontrolować. Blondyn słodko uśmiechnął się do mnie pokazując przy tym swoje dwa wspaniałe dołeczki. Uwielbiałam je-Będzie dobrze- dodał Ryan.

-Może byłoby dobrze, gdyby nie ten okropny ból głowy. Na dodatek jestem zmęczona, roztrzęsiona i na niczym nie mogę się skupić- stwierdziłam drwiąc z samej siebie. Nawet nie wiem dlaczego śmiałam się z własnego nieszczęścia. Może poziom mojej rozpaczy przeszedł już na inny level? 

-To musimy ci jakoś pomóc- oznajmił przy tym dłonią poprawiając swoje roztrzepane blond włosy.

-Żadnego alkoholu- powiedziałam pośpiesznie, co wywołało na twarzy Nicka zdziwienie. Uniósł jedną brew do góry i lekko śmiejąc się zapytał:

-Dlaczego pomyślałaś o alkoholu?

-Zayn i chłopacy gdy są smutni mówią, że najlepiej iść napić się wódki. Ona leczy z bólu- oznajmiłam śmiejąc się. Chłopaków zawsze ciągnie do alkoholu, który ma wyleczyć ich z chwilowej depresji. Moim zdaniem jest to wspaniały napój do zabawy, jednak nie jest on potrzebny do wyleczenia smutków. Mój chłopak chciał coś powiedzieć, jednak przeszkodził mu w tym dźwięk jego telefonu. Nie przysłuchiwałam się temu z kim i o czym rozmawia. Chyba nikt nie przepada za tym, gdy ktoś w niegrzeczny sposób podsłuchuje jego rozmowę. Kiedy ktoś dzwoni do mnie to zazwyczaj się oddalam i w spokoju rozmawiam. Niestety w zatłoczonej kawiarni ciężko jest o jakieś wolne miejsce, gdzie nikt nie będzie się przysłuchiwał. Ludzie są zbyt ciekawscy. Spojrzałam przez duże okno, obok którego siedziałam wraz z Nickiem i zauważyłam, że pogoda tak samo jak ja nie jest dzisiaj w jak najlepszym humorze. Zapowiadało się na deszcz, który szybko nie ustanie. Przez pewien czas przyglądałam się przechodniom, którzy zaczęli otwierać swoje parasole, zakrywać głowy teczkami, torbami lub po prostu narzucali kaptur bluzy lub kurtki. Głośno westchnęłam wyobrażając sobie jak cała przemoczona wchodzę do pustego apartamentu, w którym mogłabym się od razu rozpłakać. Kiedy byłam jeszcze w apartamencie zadzwoniłam do Zayna, którego nigdzie nie mogłam znaleźć. Jak się okazało poszedł on z samego rana na spacer, by wszystko sobie przemyśleć. Nick, który zakończył swoją rozmowę schował telefon do swoich spodni i grzebiąc w torbie, którą miał na porannej rozgrzewce zaczął mówić:

-Niestety muszę iść. Mam spakować resztę swoich rzeczy do Yale- dodał, a ja przypomniałam sobie, że wraz z zakończeniem roku szkolnego, mój chłopak opuszcza Chicago by przyszykować swoje mieszkanie, w którym będzie mieszkał przez czas swoich studiów. Ja także w dzień zakończenia roku szkolnego wylatuje do Londynu. Oczywiście nie powiedziałam jeszcze moim przyjaciołom o tym gdzie będę studiować. Nie potrafię tego zrobić, a zwłaszcza teraz gdy Zayn nie będzie miał przy sobie nikogo bliskiego. No chyba, że wybaczy Loli, a szanse na to jednak są marne.

-Ale wiem ja ci pomóc- dodał Nick kładąc na stół listek tabletek, których zostało już tylko pięć. Zdziwiona spojrzałam na niego i zapytałam:

-Po co mi one?

-Mówiłem ci przecież, że są na uspokojenie- stwierdził miłym głosem, patrząc mi prosto w oczy.- Zazwyczaj biorę cztery, ale gdy wezmę pięć to robię się senny. Idę więc spać i gdy się budzę po trzech, czterech godzinach jestem wypoczęty i głowa mnie nie boli. Czuję się jak nowonarodzony- kontynuował chcąc namówić mnie do lekarstw, które przepisał mu jego ojciec. Co do wzięcia ich nie byłam pewna i Nick, który najprawdopodobniej zauważył moje zawahanie z szerokim uśmiechem na twarzy dodał.- Obiecałaś mi kiedyś, że jest weźmiesz.

-Co?- zapytałam zdziwiona nie przypominając sobie takiej sytuacji. Może w momencie kiedy obiecywałam mu wzięcie jego lekarstw byłam pijana?

-Pamiętasz mecz charytatywny?- spytał, a ja potwierdzająco kiwnęłam głową przypominając sobie po części tamto zdarzenie. To wtedy Nick zaprosił mnie na nasze pierwsze, prywatne spotkanie.- Bolała cię strasznie głowa, bo poprzedniego dnia byliście na jakieś imprezie. Chciałem ci dać wtedy tabletki, ale ty powiedziałaś, że innym razem. Odpowiedziałem, że będę trzymać cię za słowo, a ty się zgodziłaś- oznajmił przypominając mi w ten sposób tamten dzień. Tego poranka obudził mnie Niall, z resztą to nie był pierwszy raz, gdy witał mnie z rana. Ciągle zastanawiałam się czy powinnam brać te tabletki. Jednak obiecałam to kiedyś mojemu chłopakowi i sądzę, że powinnam dotrzymać obietnicy. 

-Dobra- stwierdziłam sięgając po tabletki, które schowałam do kieszeni bluzy.- Wezmę je- dodałam, a na twarzy Nicka pojawił się uśmiech. Na ramię zarzucił swoją torbę i z kubkiem w ręku wstał ze swojego miejsca. Przed opuszczeniem lokalu podszedł i mnie delikatnie pocałował.

-Kocham cię- wyszeptał, gdy nasze usta się stykały.- Zadzwonię do ciebie później!- krzyknął, gdy opuszczał kawiarnię. W dużej szybie, obok której siedziałam, zauważyłam jak Nick pośpiesznie szedł w kierunku swojego domu. Mimo, że na dworze znajdował się od dopiero kilku sekund to i tak był już całkowicie mokry. Szeroko uśmiechnęłam się do mojego chłopaka, który przelotnie mi się przyglądał. Kiedy straciłam go z oczu sięgnęłam do kieszeni, z której wyjęłam tabletki, przed chwilą mi podarowane. W listku znajdować powinno się ich dwadzieścia, jednak Nick musiał zjeść piętnaście, gdyż zostało już tylko pięć małych pigułek. Spojrzałam na tył chcąc zobaczyć jakąś nazwę lecz zauważyłam tylko mały kawałek sreberka. Reszta najprawdopodobniej została zerwana przez mojego chłopaka. Cały czas zastanawiałam się nad tym czy mam wziąć lekarstwa jakie zaproponował mi naturalny blondyn. Wypijając ze styropianowego kubka końcówkę już karmelowego machiato przyglądałam się tabletkom. Małe, białe, okrągłe pigułki które potrafiły wiele zdziałać. Połknięcie ich mnie przeraża, jednak Nick, który zażywa je codziennie i to w jeszcze większej dawce mówi, że one mi pomogą. Gdyby tak nie było to by mi ich nie proponował, prawda? Wierzę mu, gdyż jest moim chłopakiem i mimo, że kocham go tylko jak przyjaciela to wiem, że mogę mu ufać. Prawdziwych przyjaciół się nie okłamuje. Gdy skończyłam pić swoją kawę, schowałam do kieszeni bluzy tabletki, którymi cały czas bawiłam się w ręce i wstałam ze swojego miejsca opuszczając lokal. Od dawna w Chicago nie padał tak mocny deszcz. Jest szarawo i temperatura jest niska, co na pewno nie poprawia ludziom nastroju. Stojąc w progu Starbucksa sprawdziłam czy na głowie mam kaptur i już po chwili znajdowałam się na deszczu. Już po sekundzie byłam cała przemoczona. Dżinsowe obcisłe spodnie przyklejały się do moich nóg przy tym jeszcze je drażniąc. Moje białe conversy były całkowicie nasiąknięte wodą i z każdym krokiem słyszałam chlupnięcie. Dobrze, że dzisiejszego dnia postanowiłam się nie malować. Zapewnie cały makijaż byłby już rozmazany. Szłam prosto przed siebie chcąc jak najszybciej dotrzeć do apartamentu, w którym mogłabym się przebrać, ogrzać oraz za sprawą tabletek spokojnie usnąć. Mam nadzieję, że kiedy się już obudzę wszystko będzie w porządku i ból głowy nie będzie mnie już męczył. W kieszeni bluzy schowane miałam ręce i cały czas bawiłam się tabletkami, które obracałam w dłoniach. 

-Witaj Jennifer- zagadała do mnie starsza siwowłosa staruszka, która była zaledwie o kilka centymetrów ode mnie wyższa. Na rękach trzymała małego czarnego kotka. Kobieta, która szła pod parasolem zakryła mnie nim. Zdziwiona spojrzałam na nią i rozpoznałam, że jest nią Meredith, która mieszka w tym samym wieżowcu co ja.

-Dzień dobry pani- przywitałam się miło przy tym się do niej uśmiechając.

-A gdzie to się tak wybierasz?- zapytała, gdy powolnym krokiem szłyśmy w stronę domu.

-Właśnie wracam ze spotkania ze swoim chłopakiem. Byliśmy tutaj w pobliskiej kawiarni- dodałam głaszcząc przy tym jej kotka, którego imienia tak naprawdę nigdy nie usłyszałam. Kicia cicho zamruczała, a na twarzy mojej oraz staruszki pojawił się miły uśmiech.

-Z Niallem?- zapytała z nadzieją w głosie. Z powodu usłyszenia imienia mojego najlepszego przyjaciela opuściłam głowę. Smutne jest dla mnie to, że chciałabym by na miejscu Nicka znalazł się Horan. Niestety farbowany blondyn wyjeżdża zaraz do Nowego Jorku i sądzę, że nie potrzebne jest informowanie go o moim uczuciu do niego. Na pewno wszystko by one pokomplikowało.

-Nie- odpowiedziałam.- Mój chłopak nazywa się Nick- dodałam, a kobieta zdziwionym wzrokiem przyglądała mi się. Odwróciłam się od niej nie chcąc pokazać, że chce mi się płakać. 

-Zawsze sądziłam, że będziesz z tym niskim, słodkim blondynem. Zawsze miło się na was patrzyło- mówiła Meredith głównie chyba do siebie.- Ale wiesz Jennifer?- zwróciła się do mnie, nie oczekując przy tym ode mnie żadnej odpowiedzi.- W życiu ludzi jest czasem tak, że widać miłość, jednak nie trzeba o niej mówić. To się po prostu wie- dodała, a ja zdziwiona przyglądałam się siwowłosej staruszce- Pamiętam moją ostatnią rozmowę z mężem. Rzadko kiedy mówiliśmy sobie ''kocham cię''- mówiła- Rozmawialiśmy przez telefon dwie godziny przed zawaleniem się pierwszej wieży. Opowiadał mi, że kiedyś zabierze mnie do Nowego Jorku, bo nigdy tam jeszcze nie byłam „Jak wrócę pójdziemy do naszej ulubionej włoskiej restauracji.”.  To właśnie były jego ostatnie słowa. Jak się niestety okazało, nigdy nie wrócił. Co roku w dzień jedenastego września idę do tej restauracji z nadzieją, że przez drzwi wejdzie mój mąż. Najgorsze w miłości jest czekanie na coś, co nigdy się nie wydarzy. Mimo, że minęło prawie jedenaście lat nadal żyję nadzieją, że go kiedyś po raz ostatni zobaczę- ostatnie słowa wyszeptała. Prawdą jest to co ona powiedziała. W miłości nieodwzajemnionej lub nawet tej odwzajemnionej czekamy na coś co się nigdy nie wydarzy. W moim przypadku jest to związek z Niallem. Żebyśmy my jako para przetrwali musielibyśmy związać się w najbliższym czasie. Logiczne dla każdego jest chyba to, że Horan w Nowym Jorku spotka kogoś w kim będzie mocno zakochany. 

-Myśli pani, że kiedykolwiek uda nam się być razem?- zapytałam, gdy wchodziłyśmy już do naszego wieżowca. Obie ruszyłyśmy do windy, która była otwarta. Kobieta wcisnęła guzik z numerem pięć, a ja numer czterdziesty. Gdy zaczęła ona jechać w górę siwowłosa staruszka odpowiedziała:

-W miłości jest tak, że ta prawdziwa kiedyś w końcu się zejdzie.

Nic więcej nie powiedziała, gdyż z uśmiechem na ustach opuściła metalowe pomieszczenie. Kiedy drzwi zamykały się usłyszałam jej babciny głos który mówił „Do zobaczenia Jennifer Malik”. Winda pojechała w górę, a ja głośno westchnęłam opierając się o jedną ze ścian. Mocny ból głowy dawał mi się we znaki. Z zamkniętymi oczami powoli lecz głośno oddychałam próbując jakoś powstrzymać te cierpienie. Za chwilę miałam wziąć tabletki i wszystko miało zniknąć. Teraz byłam pewna, że mogę ich spróbować. Potrzebuję odpoczynku i kilku godzin snu. To mi na pewno dobrze zrobi. Podniosłam powieki, gdy poczułam, że winda się zatrzymała. Pośpiesznie z niej wyszłam i ruszyłam w kierunku apartamentu. Mam wielką nadzieję, że jest pusty i nikogo tam nie zastanę. Nie chcę w tym momencie rozmawiać z ludźmi. Gdy przeszłam przez próg swojego domu zdjęłam przemoczone buty które rzuciłam w kąt i zaczęłam rozglądać się po apartamencie. Na całe szczęście panowały w nim pustki. Rodzicie nada musieli być w pracy, a Zayn zapewne chodził gdzieś po mieście szukając jakiegoś pocieszenia. Poszłam do salonu, w którym na niewielkich rozmiarów stoliku do kawy położyłam tabletki oraz telefon. Nie warto było zwlekać z wzięciem lekarstw więc pośpiesznie przebrałam się w zwykłe szare dresy i luźną białą koszulę, z zielonymi rękawami 3/4 . Po tym jak ubrałam się w ciepłe i luźne ubrania zaszłam do kuchni i do szklanki nalałam sobie zwykłą, niegazowaną wodę. Z lekko trzęsącymi się rękoma weszłam do salonu i na stolik, obok tabletek położyłam napój. Przez pewien czas zastanawiałam się nad tym czy wzięcie ich to na pewno dobry pomysł. Głos w głowie mówił mi jednak, że dzięki nim odpocznę i nic już nie będzie mnie bolało. Mimo, że ciągle nie byłam pewna postanowiłam je połknąć. Pięć tabletek wyjęłam z opakowania i powoli zaczęłam je łykać. Najpierw jedna, potem łyk wody. Druga i znowu napicie się napoju. Gdy w końcu połknęłam wszystkie ze szklanki wypiłam resztę wody. Z trudem przełknęłam ślinę, gdyż lekarstwa miały gorzki smak. Na efekt musiałam chwilę poczekać, gdyż nic nie działa od razu. Położyłam się na kanapę i leżąc na boku przyglądałam się pustej szklance, po której bokach spływały resztki wody. Krople najpierw powoli i prawie niewyraźnie zsuwały się w dół, w połowie za to przyśpieszały i jak błyskawica ześlizgiwały się na samo dno, tworząc przy tym małą kałużę. Nagle po ciele przeszedł mnie dreszcz. Opatuliłam się rękoma, gdyż moje ociężałe ciało uniemożliwiało mi podniesienie się z kanapy. Najwidoczniej mój organizm przygotowywał się już do snu. Zamknęłam powieki i powoli oddychałam chcąc uspokoić motylki w moim brzuchu. Sprawiały one u mnie chęć zwymiotowania, jednak nie miałam siły by wstać z kanapy. Przez jakiś czas widziałam tylko ciemność, aż nagle zaczęły pojawiać mi się znane obrazy. 

-Ja się tak nie bawię!- krzyczał mały brązowowłosy chłopiec, który ze skrzyżowanymi rękoma przyglądał się mi oraz mojemu przyjacielowi.

-Przecież sam chciałeś się w to bawić!- odkrzyknął mój brązowowłosy przyjaciel, który teraz jest farbowanym blondynem.

-Ale chciałem być księciem, a nie smokiem!- wycedził przez zęby Styles, który przyglądał mi się.- Jenny no zrób coś!- poprosił nadal się unosząc.

-Oj skończcie się kłócić. To wspaniała zabawa.

Mocno bijące serce, motyle w brzuchu, drgawki i duża gula, która uniemożliwiała mi połknięcie śliny. Pośpiesznie usiadłam na brzegu kanapy i zaczęłam żałować swojej decyzji. W głowie zaczęło mi się kręcić. Było mi słabo . Szybko oddychałam chcąc jakoś uspokoić swój organizm. Coś było nie tak i wiem, że zapewne spowodowane to było lekami, które dał mi Nick. Dłońmi przetarłam oczy po których spływały mi łzy i zdziwiłam się gdy na drugiej kanapie zauważyłam Harry’ego, który słodko uśmiechał się do mnie przy tym pokazując swoje dołeczki.

-Zawsze wiedziałem, że Nick jest dziwny- powiedział, a ja zszokowana spojrzałam na niego. Nie chciałam wysłuchiwać bzdur na temat mojego chłopaka. Chciałam się tylko dowiedzieć  skąd on się tu wziął. Styles nie pozwolił mi jednak dojść do głosu, gdyż kontynuował.- Wiesz, zawsze jadł tyle tych lekarstw i nagle proponuje je tobie. Moim zdaniem to dziwne. Niall nigdy by się tak nie zachował.

-Co ma z tym wspólnego Niall?- zapytałam z trudem głośno oddychając i ściskając się za bok brzuch. Czułam mocny ucisk, który strasznie mnie bolał. Ból był zbyt silny by ktokolwiek mógł go wytrzymać. Czułam się tak jakby ktoś mnie w to miejsce postrzelił. 

-Zobaczysz później. Jesteś wspaniała Jenny.

Po tych słowach jak gdyby nigdy nic wstał z kanapy i opuścił mój apartament. Gdy drzwi zamknęły się puściłam bolące mnie miejsce na brzuchu i przestraszyłam się gdy zobaczyłam na dłoniach krew. Podniosłam bluzkę do góry i moim oczom ukazała się duża rana z której leciało sporo krwii. Przycisnęłam ręce do zakrwawionego miejsca i w szybkim tempie wstałam z kanapy i poszłam do łazienki. Pośpiesznie zaczęłam myć pod kranem ręce i miejsce z którego leciała krew. Przestraszyłam się gdy okazało się, że to miejsce jest postrzelone. Mogłam wsadzić tam bez większego problemu palec, jednak brzydziłam się. Co się właśnie działo? Nie rozumiałam całkowicie tej sytuacji i przeraziłam się jeszcze bardziej gdy ktoś za mną chrząknął. Odwracając się do osoby, która za mną stała przyłożyłam do krwawiącego miejsca biały ręcznik, który znajdował się obok. Wysoka brunetka przyglądała mi się i przecząco kiwała głową przy tym mówiąc:

-Oj Jenny, Jenny, Jenny. Zawsze wiedziałam, że tak skończysz. Wspaniałe dziecko ze wspaniałymi problemami. Wszyscy muszą cię kochać i stawać w twojej obronie- mówiła Eleanor, która z wyższością i ze złością przyglądała mi się- A nie, przepraszam, zapomniałam. Tylko Niall cię nie kocha. Woli przecież Lolę, która tylko zabawiła się twoim kosztem. Ale nie martw się, ona nie jest jedyną i ostatnią.

-Co ty tu robisz?- zapytałam cała zapłakana. Ręce mi się trzęsły, gdyż czułam jak ręcznik jest coraz bardziej przesiąknięty krwią. Nie miałam jednak odwagi by spojrzeć. Za bardzo bałam się tego, co mogłam zobaczyć.

-Spytaj się lepiej co ty tu robisz Jenny- mówiła Calder, a ja z szerokimi oczyma przyglądałam się jej- Ja jestem tutaj tylko dlatego, że ty tego chcesz- dodała.

-Pomóż mi- poprosiłam błagalnym tonem płacząc jak małe dziecko. W tym momencie potrzebowałam tylko pomocy i niczego więcej. Usiadłam na podłogę uciskając z całej siły postrzelone miejsce. Miałam ochotę umrzeć niż czuć ten okropny ból. Na dodatek kręciło mi się w głowie co uniemożliwiało mi skupienie się na czymkolwiek. Eleanor ukucnęła i ze spokojem zabrała z moich rąk ręcznik, na którym nie znajdowała się nawet najmniejsza kropla krwi. 

-Spokojnie Jenny, nic ci nie jest- powiedziała, a ja spojrzałam na postrzelone miejsce. Przynajmniej przed chwilą takie było, gdyż teraz nic się tam nie znajdowało. Na mojej zapewnie czerwonej twarzy pojawił się uśmiech, a moja przyjaciółka pocałowała mnie w czoło i oznajmiła:

-Mimo, że traktuję cię dziwnie, to wiedz, że zawsze cię kochałam.

Po tych słowach jak gdyby nic wstała i opuściła łazienkę. Byłam cała roztrzęsiona, a mimo to położyłam się na zimne kafelki. Obraz przed oczami rozmazywał się. Płakałam, gdyż chciałam by to się już zakończyło. Nic się ze sobą nie zgadzało. Zamknęłam powieki mając nadzieję, że wszystko się zaraz uspokoi. Najwidoczniej byłam w błędzie, gdyż to był dopiero początek moich problemów.

-Jenny! Jenny!- krzyczał tak dobrze znany mi głos. Pośpiesznie odwróciłam głowę i zauważyłam szesnastoletniego Zayna, który z papierosem w buzi mnie wołał. Powolnym krokiem ruszyłam do niego i gdy tylko się przy nim znalazłam on przyciągnął mnie do siebie. 

-O czym tak myślałaś?- zapytał przyglądając się Harry’emu, Louisowi, Niallowi i Liamowi którzy grali w piłkę nożną. Mój wzrok utknął na farbowanym blondynie, który z telefonu puszczał swoją muzykę, do której śpiewał i w dziwny sposób się poruszał. Mój brat przyglądał mi się, a ja zauważyłam to. Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się. Mulatowi jednak nie było do śmiechu, gdyż z powagą w głosie rzekł:

-Mówiłem ci, że nie ma szans byście byli razem. Zrozum to wreszcie i odpuść sobie. Harry jest chętny- dodał wskazując ręką na Stylesa.

-To wspaniale, ale podziękuje.

Poczułam na swoim zmarzniętym i zapłakanym policzku czyjąś dłoń. Cała roztrzęsiona lekko uniosłam powieki i zobaczyłam Nicka, który nade mną klękał.

-Jenny wszystko w porządku?- spytał, a ja z trudem przecząco pokiwałam głową. Ponownie rozpłakałam się jak małe dziecko. Miałam nadzieję, że będzie już ze mną lepiej, jednak myliłam się, gdyż było coraz gorzej. 

-Kochanie proszę nie płacz- powiedział przytulając mnie do siebie. Wtuliłam się w jego ciepłe ramię i z trudem połknęłam ślinę. W tym momencie marzyłam tylko o tym by zginąć. Wszystko jest lepsze niż te okropne uczucie. Nigdy nie wciągałam narkotyków i sądzę, że tak właśnie czują się ludzie, którzy to robią. 

-Przepraszam, że ci to dałem, ale miałem dość twoich kłamstw. Musiałem zakończyć jakoś ten związek- mówił, a ja odsunęłam się od niego i spojrzałam w jego stronę. Mimo, że widziałam go rozmazanie to zauważyłam, że wyjmuje coś z tylnej kieszeni spodni.- Tylko nie krzycz i nie płacz- dodał, a następnie usłyszałam strzał i na kafelkach ujrzałam krew należącą do Nicka. Pośpiesznie zakryłam uszy i zamknęłam powieki. Chciałam powstrzymać falę łez jednak szło mi to z trudem. Bałam się otworzyć oczy, gdyż nie chciałam zobaczyć widoku Nicka, który najprawdopodobniej popełnił właśnie samobójstwo. Jednak musiałam mu jakoś pomóc. Kiedy tylko otworzyłam zauważyłam, że nikogo oprócz mnie tutaj nie ma. Żadnych śladów krwi ani ciała mojego chłopaka. Muszę wezwać pomoc. Tabletki, które dał mi Nick szkodzą mi i jeśli coś z tym nie zrobię to może się to dla mnie źle skończyć. Ręką dosięgłam do zlewu, którego się złapałam. Miałam problem ze wstaniem z kafelek, gdyż mięśnie odmawiały mi posłuszeństwa. Gdy wreszcie wstałam przeraziłam się, gdy w rozmazanym odbiciu zobaczyłam siebie. Nos zaczerwieniony, a policzki białe jak ściana. Dotknęłam swojego czoła chcąc sprawdzić czy przypadkiem nie mam temperatury lecz nie czułam już nic. Ręce mi drżały. 

-Musisz zadzwonić do pomoc- powiedziałam z trudem sapiąc ze zmęczenia. Czułam się tak jakbym przebiegła właśnie w maratonie. Z trudem opuściłam łazienkę i chcąc dostać się do salonu musiałam opierać się o napotkane przeze mnie rzeczy. Najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że nie potrafiłam kontrolować tego gdzie idę. Raz moje ciało przechylało się na prawą stronę, a raz na lewą. Gdy znalazłam się w salonie zauważyłam, że na kanapie siedzi Lola. Czyżby kolejny niezapowiedziany gość, który postanowi mnie w pewnym momencie opuścić? Czy nikt naprawdę nie widział, że cierpię? Zapłakana blondynka, gdy usłyszała moje kroki podniosła głowę i z przerażeniem zaczęła mówić:

-Jenny przepraszam cię za wszystko. Nie chciałaby to się tak skończyło.

-Wiem- wyszeptałam ledwo co. Gula w gardle narastała i z trudem mogłam złapać oddech. Opierałam się o framugę i przyglądałam się mojej przyjaciółce. Mocne zawroty głowy powodowały, że ledwo mogłam stać.

-Musisz mu to powiedzieć. Rozmawiałam z nim. On cię kocha Jenny- mówiła nagle ożywiona i rozpromieniona Lola- Powiedz Niallowi, że go kochasz zanim wyjedzie. Inaczej stracisz wszystko- dodała spoglądając na mój telefon, który leżał na stoliku. Kilka razy mrugnęłam chcąc widzieć normalnie. Gdy otworzyłam oczy okazało się, że Loli już nie ma. Chwiejnym krokiem ruszyłam w stronę stolika. Kiedy tylko się przy nim znalazłam do ręki wzięłam telefon. Moje ciało chciało leżeć, więc tak zrobiłam. Położyłam się na miękkim dywanie, który delikatnie gilgotał mnie w policzki. Z trudem odblokowałam swój telefon. Przez to, że widziałam podwójnie nie mogłam trafić w klawisze. Gorszą dla mnie wiadomością było to, że nie mogłam przypomnieć sobie tak dobrze znanego mi numeru, który od wielu lat się nie zmienił. Który najczęściej wybierałam. Weszłam w listę kontaktów i na całe szczęście znajdował się on jako pierwszy. Gdy go wcisnęłam do ucha przyłożyłam słuchawkę. Jeden sygnał, drugi, trzeci i w końcu jego słodki głos:

-Halo?

Kiedy usłyszałam ten jeden wyraz, który on wypowiedział rozpłakałam się. Nie mogłam nic już wypowiedzieć, gdyż przez własne łzy krztusiłam się.

-Jenny wszystko w porządku?- zapytał zaniepokojonym głosem.

-Pomóż.

Tylko tyle zdążyłam wypowiedzieć. Słyszałam jak przez chwilę jeszcze do mnie woła , lecz nie miałam siły by mu odpowiedzieć. Telefon leżał na podłodze a ja płakałam mając nadzieję, że to wszystko zaraz zniknie.

Powiem szczerze, że na ten rozdział czekałam od bardzo dawna. Sama nie wiem dlaczego. Myślę, że to z powodu tego, że jest inny. Możemy zobaczyć tutaj to czego boi się Jenny, jej wspomnienia i jej nadzieję. Zapewne biedny Nick oberwie za swoją bezmyślność ale ludzie niestety tacy bywają. 

Przypominam o tym, że możecie ciągle zadawać pytania nam autorkom jak i bohaterom. Pamiętajcie by pisać do kogo się zwracacie.

Pod tym linkiem możecie znaleźć nowy zwiastun naszego nowego bloga, który powstanie w przerwie świątecznej. 

http://www.youtube.com/watch?v=HdLFHCRxTM0&feature=g-upl

A pod tym linkiem możecie podziwiać naszą bezmyślność spowodowaną nudą oraz pracą nad filmem na polski

https://www.youtube.com/watch?v=J2uBiWynj2Y

polecam :

http://scars-future.blogspot.com/

http://i-walking-away.blogspot.com

http://i-will-be-ur-man.blogspot.com/