27 rozdział

Z perspektyw Jenny w tle
Zawsze wydawało mi się, że zima w Londynie jest bardzo nieznośna lecz oprócz opadów deszczu, których akurat tutaj nie brakuje, czasem spotkać można się z lekkim śniegiem, który dodaje wspaniałego akcentu ciemnym nocom. Szłam właśnie przez oświetlone dzięki ulicznym lampom miasto chcąc jak najszybciej dotrzeć do swojego mieszkania. Już za około trzy godziny miałam mieć lot do Chicago gdzie spędzić miałam święta Bożego Narodzenia. To nie tylko okres gdzie zobaczę swoją rodzinę, za którą bardzo mocno się stęskniłam, ale spotkam się także z dawno nie widzianymi przyjaciółmi. Mimo, że w każdym możliwym momencie rozmawiam z nimi na Skype, przez telefon lub po prostu pisałam z nimi kilka wiadomości to i tak nie zmienia to faktu, że za nimi tęsknie. Nic nie zastąpi realnych spotkań, w których można kogoś przytulić lub po prostu zobaczyć go w całej osobie. Będąc już niedaleko dzielnicy, w której mieszkałam usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Miałam nadzieję, że będzie to Niall, z którym kontaktu nie miałam już przez kilka dni. Żadnej wiadomości ani żadnej rozmowy telefonicznej. To boli, zwłaszcza gdy tęsknisz za kimś kogo bardzo mocno kochasz. Zauważyłam, że dzwoni do mnie Danielle więc na mojej twarzy pojawił się uśmiech.
-Cześć Danielle- przywitałam się z moją przyjaciółką, z którą mimo dalekiej rozłąki utrzymałam dobry, a nawet jeszcze lepszy kontakt niż kiedykolwiek.
-Cześć Jenny- odpowiedziała miłym i jak zawsze grzecznym głosem.- I jak tam w szkole?- zapytała.
-Wiesz, dzisiaj ostatni dzień. Mieliśmy prawie każdą lekcję wolną. A jak u was?- spytałam. Jeśli dobrze teraz obliczyłam to Dan powinna mieć właśnie przerwę między lekcjami.
-Próby. Szykujemy koncert Bożonarodzeniowy. Niall chwalił ci się, że jako jedyny z pierwszaków z klasy muzycznej będzie występował?- pytała, a ja przechodząc przez jezdnię i rozglądając się czy aby nigdzie nie ma samochodu odpowiedziałam:
-Nie. Nie mam z nim kontaktu od paru dni- dodałam niezadowolonym głosem. Naprawdę bardzo ciężko mi z tym, że mój najlepszy przyjaciel, który jest moim jakby chłopakiem mnie unika. Czyżby nie chciał się  ze mną kontaktować z jakiegoś powodu?
-Dzisiaj nie ma go w szkole- oznajmiła Danielle, najprawdopodobniej wiedząc, że za chwilę zadam jej pytanie, czy jest on w szkole. Usłyszałam w słuchawce dzwonek, który oznaczał, że moja przyjaciółka musi iść na lekcję. Jednak musiałam zadać pytanie, które męczyło mnie już od kilku dni.

-Danielle, zanim się rozłączysz- zaczęłam niepewnie, bojąc się, że wyjdę na zazdrosną o wszystko dziewczynę.- Wiesz może co to za blondynka, z którą Niall ostatnio wstawił zdjęcie na Twittera?- zapytałam. W odpowiedzi usłyszałam jej melodyjny i delikatny śmiech.
-To Fleur. Jest francuską i uczęszcza z Niallem do klasy. Ale nie masz się co martwić- uspokoiła mnie.- Woli dziewczyny- powiedziała, a mi kamień spadł z serca- Jesteś zazdrosna?- spytała z lekką drwiną w głosie. U niej to nie brzmiało tak strasznie jak na przykład u mojego brata.
-Ja? Zazdrosna? Nie- odpowiedziałam będąc już prawie przy kamienicy w jakiej mieszkałam.
-I tak wiem, że jesteś. Muszę już kończyć, ale do zobaczenia na Wigilii?- spytała, a ja odpowiedziałam:
-Yhy.
Już po sekundzie zakończyłyśmy naszą rozmowę. Trzymając w ręce swój telefon byłam blisko drzwi prowadzących do klatki schodowej, w której znajdowały się schody prowadzące aż na szóste piętro, gdzie znajdowało się moje mieszkanie. Chwilę przed kamienicą zadzwonił mój telefon. Zastanawiałam się kto to może być i na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, gdyż zauważyłam, że dzwoni do mnie nie kto inny jak Niall, z którym przez kilka dni nie utrzymywałam kontaktu. Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć on z radością w głosie rzekł:
-I tak wiem, że jesteś zazdrosna.
Zdziwiona jego słowami przystanęłam przy drzwiach nie mogąc zrozumieć o co tu właściwie chodzi. Skąd on wiedział, że rozmawiałam przed chwilą z Danielle o nim i jego francuskiej koleżance, która na dodatek moim skromnym zdaniem jest niezbyt ładna? Czyżby Peazer okłamała mnie na temat wiadomości o Niallu, którego podobno nie ma w szkole?
-Co?- zapytałam zdziwiona z szeroko otwartymi oczami.

-Odwróć się- usłyszałam głos za sobą oraz w telefonie. Opuściłam rękę w dół i powoli odwróciłam się, wmawiając sobie, że to wszystko jest tylko snem. Okazało się, że to prawda, gdy zauważyłam ubranego w biały T-shirt, czarną bluzę, granatową zimową kurtkę, czarne obcisłe spodnie i granatowe Nike’i Nialla, który z postawionymi blond włosami i z uśmiechem od ucha do ucha przyglądał mi się.
-Niespodzianka- powiedział chowając swój telefon do kieszeni. By móc go dotknąć musiałam podejść do niego kilka kroków, więc w szybkim tempie zrobiłam to. Można nawet powiedzieć, że wtuliłam się w niego. Od końcówki sierpnia nie widziałam go ani razu. Nie mogłam go dotknąć, przytulić, pocałować. Tak bardzo za nim tęskniłam. Nasze usta od razu złączyły się w jedność. Brakowało mi tej bliskości, tej czułości z jego strony, którą obdarowywał mnie na każdym możliwym kroku. Czy możliwe jest kochać kogoś tak mocno? Cały czas całowaliśmy się nie mogąc nawet na chwilę się od siebie oderwać. Swoimi zimnymi dłońmi w delikatny sposób dotykał moich policzków, ja swoje wplotłam w jego miękkie blond włosy. Nie zdałam sobie nawet sprawy gdy po policzkach spłynęło mi kilka łez.
-Nie płacz głupia- powiedział miłym głosem, gdy nasze czoła zaczęły się stykać. Jego błękitne oczy, które przypominały mi najczystszy ocean z troską przyglądały mi się. Widziałam w nich pożądanie oraz miłość. Miłość, za którą tęskniłam przez te kilka miesięcy.
-Tak mocno cię kocham- odparłam, gdy po policzku znowu spłynęła jedna zabłąkana łza. Swoim kciukiem farbowany blondyn szybko ją otarł, a następnie znowu obdarował mnie namiętnym pocałunkiem.
-Ja ciebie też kocham Jenny. Nie wyobrażasz sobie nawet jak bardzo- dodał, gdy nasze usta jeszcze się stykały. Ponowny pocałunek trwający nie wiadomo ile czasu. W normalnej sytuacji, gdyby ktoś tak robił zapewne obrzydziłoby mnie to, jednak nie teraz, gdy dotyczyło to mnie oraz nie widzianego przeze mnie przez prawie cztery miesiące chłopaka.
-Co ty tu robisz?- zapytałam wtulając się w Nialla
-Postanowiłem przyjechać po ciebie- odpowiedział.
-Po co?- spytałam zdziwiona.- Za kilka godzin miałam być w Chicago- dodałam, tak naprawdę nadal nie rozumiejąc dlaczego Horan pojawił się tutaj w Londynie.
-Nie wyobrażam sobie czekać tyle na ciebie. Wolałem przylecieć i spędzić z tobą te kilka godzin w samolocie powrotnym niż siedzieć bezczynnie w domu.
-To kochane z twojej strony- oznajmiłam chwytając go za rękę, a następnie idąc z nim ramię w ramię w stronę drzwi prowadzących do klatki schodowej. Niall wiedział gdzie mieszkam, gdyż pod koniec wakacji odwiedził mnie. Przyznam szczerze, że nigdy z nikim nie spędziłam tak przyjemnie czterech dni. Zwłaszcza ostatnia noc utknęła mi najbardziej w głowie, gdyż jakby to powiedzieć… W miły sposób pożegnaliśmy się na długi okres czasu. W milczeniu weszliśmy po schodach prowadzących na ostatnie, szóste piętro. Moje małe, lecz skromne mieszkanko było jedynym znajdującym się na tym poddaszu. Gdy zatrzymaliśmy się przed drzwiami wyciągnęłam z torebki swoje klucze i w czasie, gdy ja męczyłam się z zamkiem Niall odparł:
-I tak wiem, że jesteś zazdrosna.
-Nie prawda- odpowiedziałam zdziwiona spoglądając na niego i lekko się uśmiechając. Drzwi otworzyły się, a blondyn przyciągając mnie do siebie i całując w czółko rzekł:
-I tak wiem, że jesteś.
Mimo mojego uporu Niall miał rację więc z niechęcią mu ją przyznałam mówiąc:
-No dobra.
On jedynie szeroko uśmiechnął się i oboje weszliśmy do mojego mieszkania. Jest ono małe, jednak w sposób przyjemny ustrojone.
-Nie rozbieraj się- oznajmiłam Niallowi, który już w przedsionku chciał zdejmować buty. Po prawej stronie znajdowało się wejście do niewielkiej kuchni, w której znajdowały się najpotrzebniejsze rzeczy. Pokój, który znajdował się obok służył za salon i w nim oprócz kanapy, telewizora, fotelu i stolika stały też moje palety, na których często malowałam. Oczywiście w moim mieszkaniu nie zabrakło łazienki, obok której znajdowała się sypialnia. Wraz z Niallem weszliśmy do średniej wielkości pomieszczenia, które było głównie
w odcieni bieli. Białe łóżko, pościel, szafka nocna, panele na ścianę, puszysty, mały okrągły dywan. Obok pochyłego okna znajdowała się długa metalowa rura, na której na wieszakach powieszone były ubrania. Przy łóżku znajdowało się drugie okno, które przyozdobione było lampkami świątecznymi. Na szafce nocnej postawione były rożne duperele ale uwagę przykuwało zdjęcie moje i Horana. Farbowany blondyn usiadł na jednoosobowym łóżku i z uśmiechem na ustach oznajmił:
-Zawsze je lubiłem.
Z szerokim uśmiechem spojrzałam na niego, sprawdzając czy w walizce na pewno mam wszystkie potrzebne mi rzeczy. Okazało się, że nie spakowałam swojej bluzki do spania, przy której siedział niebieskooki. Podeszłam do niego i chciałam ją zabrać, jednak on przyciągnął mnie do siebie i w delikatny sposób objął mnie w tali po czym pocałował mnie w usta.
-Może zostaniemy tutaj na święta?- zaproponował ze złośliwym uśmiechem. Cmoknęłam go pośpiesznie w jego różowe wargi po czym odpowiedziałam:
-Z wielką chęcią, ale oprócz ciebie mam też rodzinę i innych przyjaciół, z którymi ty także powinieneś się zobaczyć.
Po moich słowach mój chłopak z niechęcią rozluźnił uścisk i pozwolił dokończyć mi dopakowywanie moich rzeczy.
-A co do przyjaciół- zaczął, gdy ja zamykałam leżącą na podłodze walizkę.- Miałaś jakiś kontakt z Lolą?- spytał. Zdziwiona jego pytaniem spojrzałam na niego.
-Ostatnio rozmawiałyśmy jakoś na początku listopada, a coś się stało?
-Nie nic, po prostu gdy mieszkała u mnie przez większość października powiedziała, że na święta się odezwie- odparł bawiąc się moim pluszowym misiem, którego wygrał dla mnie w czasie odwiedzin. Z Lolą nasz kontakt był bardzo dziwny. Zdarzał się okres, gdzie dzwoniła codziennie i informowała o tym co się dzieje, jednak od momentu gdy w Nowym Jorku zaproponowano jej pracę modelki wszystko się zaczęło urywać. Mimo, że przez prawie cały październik mieszkała z Horanem, ze mną rozmawiała może trzy, cztery razy? Później w pośpiechu spakowała się i wyjechała do Las Vegas. Stamtąd czasem zadzwoniła, jednak rzadko kontaktowała się z nami.
-Wiesz, jest teraz modelką, robi sławę- oznajmiłam Niallowi.- Zawsze o tym marzyła- dodałam smutniejszym głosem. Mój chłopak podszedł do mnie i zabrał moją walizkę, którą wyniósł z sypialni.
-Długo się o to nie starała- powiedział Horan, najprawdopodobniej przypominając sobie tamten okres czasu.- Pierwszego dnia, gdy tylko pojawiła się w moim domu poszła na jakąś imprezę. Tam od razu jakiś fotograf, który pracował z jej mamą zaproponował jej pracę.
-A czy ona…- zaczęłam opuszczając wraz z farbowanym blondynem moje mieszkanie.
-Nie, nie znalazła sobie nikogo- odpowiedział na nie dokończone przeze mnie pytanie.
-Myślisz, że wciąż zależy jej na Zaynie?- dopytywałam przekręcając kluczyk w zamku.
-Bardzo- stwierdził Niall, obejmując mnie i przyciągając do siebie. Wtuleni ruszyliśmy schodami w dół, a następnie wsiadając do taksówki jadącej na lotnisko.
*Boże Narodzenie, Chicago*
Święta to mile spędzony czas z rodziną i przyjaciółmi w czasie którego je się ogromny lecz na całe szczęście wspaniały obiad. Obdarowuje się też prezentami, które od dzieciństwa sprawiały radość nie tylko dzieciom, ale także dorosłym. Uwielbiam ten okres czasu i sprawia mi on więcej radości, gdy po tak długim okresie czasu wreszcie spotykam się z ludźmi, za którymi tak bardzo tęskniłam. Przy dużym dwunastoosobowym stole, na którym znajdowała się masa wigilijnego jedzenia siedziało dziesięć uśmiechniętych osób. Na przeciwległych końcach, naprzeciwko siebie znajdowali się nie kto inni jak głowa rodziny. W tym przypadku była to brązowowłosa kobieta, oraz jej czarnowłosy mąż. Łatwiej mówiąc moi rodzice. Po prawej stronie mojej mamy znajdowała się niska, blond włosa kobieta, która nadal nie mogła uwierzyć w to, że jej syn jako jedyny z pierwszaków z grupy muzycznej będzie występować na przedstawieniu Bożonarodzeniowym, które organizowała jego szkoła. Naprzeciw mamy mojego chłopaka siedziałam ja, a zaraz przy mnie skupiony na jedzeniu Horan, rozbawiony przez znajdującego się obok Stylesa, Tomlinson i oczywiście Bobby Horan, który z moim tatą rozmawiał o bardzo ważnych sprawach. Naprzeciwko nas, przy mamie Nialla siedział mój brat, Liam i Danielle. Przy brązowowłosej znajdowało się jedno wolne miejsce, dla niespodziewanego gościa.
-A jak tam u Nicka?- spytała nagle moja mama, która tym pytaniem zdziwiła każdego.- Macie z nim jakiś kontakt?- dopytywała. Spojrzałam tylko na farbowanego blondyna, który tylko na dźwięk imienia mojego byłego chłopaka zareagował bardzo źle. Nie jest on zadowolony z faktu, że nadal utrzymujemy ze sobą kontakt telefoniczny, jednak on nie może zabronić kontaktowania mi się z innymi chłopakami, tak samo jak ja nie mogę zabronić mu rozmawiać czy spotykać się z koleżankami.
-Nick ma się świetnie- odpowiedział Harry, który wraz z Louisem uczęszczał z nim do szkoły.- Znalazł sobie jakąś dziewczynę- dodał, a ja zdziwiona spojrzałam na niego. Gdy rozmawiałam ostatnio przez telefon z naturalnym blondynem nie mówił mi nic o tym, że znalazł sobie kogoś.- Wysoka blondynka, z długimi włosami. Na imię ma Josie i jest z Londynu- mówił Harry informując każdego o tym jak wygląda partnerka Nicka. Grzebiąc widelcem w swoim jedzeniu udawałam, że wcale nie rusza mnie ta sprawa, jednak człowiek już tak ma, że nie lubi słuchać o miłosnych podbojach swojego byłego partnera.
-A ty Jenny co tak nagle umilkłaś?- zapytał z lekką drwiną Louis, który z zaciekawieniem i radością mi się przyglądał. Nie chcąc wypowiadać się na ten temat wystawiłam mu tylko w dziecinny sposób język. Chciałam jeszcze dodać jakiś złośliwy komentarz jednak zadzwonił nagle dzwonek do drzwi. Wszyscy ze zdziwieniem spojrzeliśmy na siebie, zastanawiając się kto to może być. Nikogo się przecież nie spodziewaliśmy.
-Ktoś jeszcze ma przyjść?- zapytał zdziwiony Liam spoglądając na nas wszystkich.
-Nie- odpowiedziałam cały czas zastanawiając się kto postanowił odwiedzić nas dzisiejszego wieczoru.
-Ja otworzę- oznajmił Zayn odsuwając swoje krzesło i ruszając w kierunku drzwi. A może to Eleanor postanowiła nas odwiedzić?
Z perspektywy Loli

Lęk. Tylko to czułam stojąc przed drzwiami apartamentu, który kiedyś tak często odwiedzałam. Sześć miesięcy nie widziałam się z większością moich przyjaciół, sześć miesięcy nie widziałam się z Zaynem. A co jeśli to właśnie on otworzy mi drzwi? Powiem „Cześć Zayn jak się masz?”. Nasze ostatnie spotkanie zakończyło się słowami, którymi wyznawaliśmy sobie miłość. Czy nadal coś do mnie czuł? Czy może po prostu znalazł sobie jakąś inną dziewczynę, do której poczuł coś więcej? Moje serce zaczęło bić o wiele mocniej gdy usłyszałam, że ktoś zbliża się do drzwi. Już po chwili otworzyły się one, a ja zobaczyłam ubranego w granatowy T-shirt z kieszonką na lewej piersi, czarne rurki i białe air maxy Zayna.
-Lola?- zapytał zdziwiony przyglądając mi się od góry do dołu.
-Cześć Zayn- przywitałam się z nim w miły sposób, próbując przy tym zachować spokój. Wolałabym by przywitała mnie uśmiechnięta od ucha do ucha Jenny, z którą miałam bardzo dobry kontakt. Malik zamiast wpuścić mnie do środka wyszedł na przedsionek, przymykając drzwi tak, by nikt nas nie usłyszał.
-Co ty tu robisz?- zapytał niepewnie przyglądając mi się z zaciekawieniem.
-Sądziłam, że sześć miesięcy wystarczy ci na przemyślenie wszystkiego- oznajmiłam unikając jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego. Mimo, że minęło tak dużo czasu to nadal ciężko rozmawiać mi jest z o uczuciach.- Poza tym stęskniłam się za przyjaciółmi no i tobą- dodałam nieśmiało. Czarnowłosy przez chwilę nie wiedział co ma zrobić lecz już po chwili przyciągnął mnie do siebie mocno mnie przytulając. Czułam jak jego serce mocno bije.
-Ja też się stęskniłem- powiedział. Szczerze to miałam nadzieję, że coś takiego od niego usłyszę. Przez sześć miesięcy nie rozmawialiśmy ze sobą ani razu. Żadnej wiadomości ani nic. Gdy w końcu nasz uścisk zakończył się mój były chłopak otworzył drzwi i ręką wskazał mi bym weszła do środka. Przez chwilę wahałam się nad tym czy aby na pewno powinnam to zrobić, jednak w końcu się zdecydowałam. Będąc już
 w środku zdjęłam swój luźny płaszcz i w samej koszulce na ramiączka i obcisłych dżinsach weszłam w głąb mieszkania. Wszyscy obecni w domu państwa Malik, gdy tylko usłyszeli kroki spojrzeli na mnie i Zayna. Zdziwienie. To właśnie to uczucie zagościło na twarzach moich przyjaciół oraz ich rodziców.
-Lola?- spytała zdziwiona Jenny, która ubrana jest w czarną, obcisłą spódniczkę, tego samego koloru bluzkę na ramiączka oraz buty na wysokim obcasie. Szybko podniosła się ze swojego krzesła i podeszła do mnie mocno mnie przytulając.
-Nie wierzę, że tu jesteś- odparła, gdy stałyśmy w mocnym uścisku.
-Wesołych świąt Jenny- powiedziałam z uśmiechem przyglądając się wszystkim znajdującym się przy stole. Nawet Zayn w miły sposób przyglądał mi się.
*jakiś czas później*
Święta w rodzinnej atmosferze to coś czego zawsze brakowało mi w dzieciństwie. Kolacja Bożonarodzeniowa w moim domu zawsze wyglądała tak samo. Prezenty, jedzenie i tyle. Każdy później zajęty był sobą. Ja swoim prezentami, a rodzice pracą. Tutaj u państwa Malik nikt nie dopuszczał do tego, by ktoś był sam. Siedząc na kanapie w ich salonie wraz z Danielle i Liamem przyglądaliśmy się śpiącemu Niallowi i Jenny, którzy wtuleni w siebie leżeli na kanapie. Oboje słodko wyglądali śpiąc. Spojrzałam na godzinie w swoim telefonie i zauważyłam, że już najwyższa pora by wrócić do domu.
-Muszę już iść- oznajmiłam moim przyjaciołom, z którymi się przytuliłam i pożegnałam. Następnie ruszyłam w kierunku kuchni gdzie to reszta osób pomagała w sprzątaniu po kolacji. Gdy pożegnałam się już ze wszystkimi ruszyłam w stronę drzwi chcąc ubrać swoją kurtkę, a następnie opuścić dom mojej najlepszej przyjaciółki oraz jej brata. Kiedy już się ubrałam chciałam opuścić ich mieszkanie, gdy nagle podszedł do mnie Zayn.
-Jedziesz samochodem czy może mam cię odwieźć?- zaproponował słodko uśmiechając się.
-Właściwie to chciałam wrócić na piechotę- odpowiedziałam spoglądając na niego. Sięgnął po swoją kurtkę po czym otworzył mi drzwi i puścił mnie przodem. Razem opuściliśmy jego mieszkanie. W milczeniu ruszyliśmy w kierunku windy, którą szybko zjechaliśmy na sam dół. Pierwszą rzeczą jaką mój przyjaciel zrobił po opuszczeniu jego wieżowca było wyciągnięcie jak zwykle z tylnej kieszeni spodni paczkę jego ulubionych papierosów, a następnie podarowanie mi jednego. W milczeniu paliliśmy nasze papierosy podążając przez oświetlone dzięki ulicznym lampom miasto. Śnieg, który lekko prószył dodawał magii całej tej świątecznej atmosferze.
-I co robiłaś przez ten cały czas?- spytał nagle Zayn spoglądając na mnie.- Słyszałem, że zaproponowano ci gdzieś pracę.
-Na początku jeździłam z miejsca na miejsce. Wiesz Los Angeles, Waszyngton, a w Nowym Jorku nawet mieszkałam u Nialla- poinformowałam czarnowłosego, który zrobił zdziwioną minę.- Jeden kolega mojej mamy zaproponował mi pracę i tak podróżowaliśmy. Najpierw Las Vegas, później Miami, przez chwilę Norwegia, a nawet Australia- dodałam, po czym zbudzi wypuściłam dym papierosowy.
-Czyli mówiąc prościej byłaś zapracowana- stwierdził Zayn. Spojrzałam na niego i miło uśmiechnęłam się po czym odpowiedziałam:
-To bardziej była przyjemność. A ty co robiłeś?- spytałam mojego przyjaciela. Wyrzucił on na ziemię skończonego już papierosa i już po chwili do kieszeni kurtki schował zmarznięte zapewne ręce.
-Wiesz głównie szkoła. Czasem jakieś imprezy. Ale bez was to nie to samo- dodał smutniejszym głosem. Sądzę, że Zayn ma z nas wszystkich najgorzej. Liam w Princeton miał kolegę, z którym uczęszczał na dodatkowe zajęcia z chemii. Niall i Danielle chodzą razem do szkoły, tak samo jak Harry i Louis. Jenny szybko odnalazła się w nowym miejscu, jedynie Zayn wyglądał na osobę, która nie czuję się u siebie dobrze. Idąc znowu milczeliśmy. Chciałam się od niego dowiedzieć wielu rzeczy w czasie mojego pobytu u niego w mieszkaniu, jednak cały czas ktoś nam przeszkadzał.
-A znalazłaś sobie kogoś?- spytał nagle bardzo cicho Zayn. Spojrzałam w jego kierunku i przecząco kiwnęłam głową, po czym sama zapytałam:
-A ty?
On także przecząco pokiwał głową. Jego odpowiedź sprawiła, że kamień ponownie spadł mi z serca. To pytanie męczyło mnie od dłuższego czasu. Mimo, że nie mieliśmy ze sobą bardzo długo kontaktu to ciężko zapomnieć mi było o uczuciach, które łączyły mnie z mulatem. Mimo wielu starań i prawie całomiesięcznej imprezie wspomnienia nie chciały odejść.
-Zostajesz do Nowego Roku czy wcześniej wyjeżdżasz?- dopytywał lekko zmieszany Zayn, który kątem oka mi się przyglądał. Jak zwykle na jego twarzy znajdował się kilkudniowy zarost, który nie tylko dodawał mu męskości ale także dzięki niemu wyglądał troszeczkę starzej. Nie przypominał czterdziestolatka, tylko chłopaka, który miał więcej niż dwadzieścia lat.
-Nigdzie nie wyjeżdżam. Od następnego semestru będę uczęszczać na Uniwersytet w Chicago- odpowiedziałam uśmiechając się do niego. Zayn nie mogąc uwierzyć w to co mówię stanął i zszokowany przyglądał mi się.- Wszystkiego najlepszego z okazji świąt- dodałam w miły sposób się uśmiechając.
-Co?- spytał z niedowierzeniem mulat.
-Zostaję w Chicago- oznajmiłam ponownie.
-Ale zawsze chciałaś być modelką- mówił już lekko ożywiony. Przecząco pokiwałam głową i patrząc prosto w jego mocno brązowe oczy rzekłam:
-Samemu nie jest tak fajnie. Wolę być tu z tobą i chodzić do nudnej szkoły niż występować na jakiś tam wybiegach.
Na twarzy mojego przyjaciela pojawił się lekki uśmiech lecz już po chwili nasze usta złączyły się w pocałunku. Tęskniłam za tym, ale bardziej brakowało mi samej obecności Zayna.
-Kocham cię Lola- wyszeptał mi do ucha mulat.
-Ja ciebie też Zayn- odpowiedziałam ponownie całując go w jego miękkie i delikatne usta.

*sześć lat później*

Perspektywa Jenny
Central Park to jedno z najprzyjemniejszych miejsc w Nowym Jorku. To wspaniałe miasto tak wiele wniosło do mojego życia. Po zakończeniu edukacji w Royal Academy of Art przeprowadziłam się do mojego chłopaka, z którym łączyły mnie już wieloletnie stosunki partnerskie. I pomyśleć, że Niall Horan, zwykły Irlandzki chłopiec mieszkający od dziecka w Chicago będzie szanowanym nauczycielem w jednej z lepszych placówek muzycznych w Nowym Jorku jak nie na świecie. Gdy kończył trzyletnią naukę w Juilliardzie nie sądził, że dyrektor zaproponuje mu posadę nauczyciela. Oczywiście musiał się zgodzić, a ja chcąc nadal być z nim w związku na odległość postanowiłam przeprowadzić się do niego. Tutaj na szczęście udało mi się spełnić moje marzenie, gdyż otworzyłam swoją własną galerie sztuki gdzie znane i cenione osobistości kupowały moje dzieła. Nikt nie spodziewałby się także tego, że prawie dwa lata temu, dokładnie miesiąc po naszym ślubie narodziła się błękitnooka, blond włosa córeczka Elle, która jest jedną z najsłodszych dzieci jakie kiedykolwiek widziałam. Szokiem dla mnie była informacja o ślubie mojej najlepszej przyjaciółki Loli Martinez i mojego brata Zayna, którzy tak samo jak my postanowili zamieszkać w tym wielkim i wspaniałym mieście. Niecałe dwa miesiące po ich ślubie narodzili się ich synowie. Chuck i jego brat bliźniak Luke. Śliczni blondyni o oczach w kolorze ciemnej i gorzkiej czekolady. Oczywiście nikogo nie zdziwi fakt, że Lourdes rozwijała się jako modelka. Jej mąż, a zarazem mój brat jest znanym tatuażystą i często poznaje takie sławy jak Johnny Depp czy Leonardo DiCaprio. Oczywiście po koleżeńsku tatuował ramię Justina Biebera czy swojego najlepszego przyjaciela Harry’ego Stylesa, który każdego dnia ćwiczył wraz z jedną ze znanych drużyn rugby. Oczywiście tak samo jak my, Harry i jego przyjaciel Louis, który jest znanym prawnikiem mieszka w Nowym Jorku w mieście gdzie spełniają się wszystkie marzenia. Przykładem tego nie tylko jesteśmy my, ale także Danielle i Liam. Ona mimo ciężkiego i trudnego dla niej okresu ciąży nadal jest nauczycielką baletu w znanej szkole tańca. On jest nauczycielem w New York University. Ich córeczka Emma jest śliczną brązowo włosom dziewczynką o ciemnej karnacji i ślicznych brązowych oczach. Jedynie Styles i Tomlinson nie mają jeszcze swojego pokolenia, jednak ich związki są już na bardzo zawansowanym poziomie i nie zdziwię się gdy już niedługo dowiem się, że Harry żeni się ze swoją dziewczyną Mią, a Louis z Rose.
-O czym tak myślisz?- wyrwała mnie nagle z rozmyśleń moja blond włosa przyjaciółka. Spojrzałam najpierw na Lourdes i miło uśmiechnęłam się do niej. Następnie swój wzrok przeniosłam na mojego męża i naszą prawie dwuletnią córeczkę, którzy wraz z Zaynem i ich ponad rocznymi synkami bawili się w piaskownicy.
-I kto by pomyślał, że to się tak skończy- odpowiedziałam spoglądając na wyglądającą jak zwykle wspaniale Lolę. Moja przyjaciółka mówiła coś do mnie, jednak ja nie zwracałam na nią uwagi, gdyż w naszym kierunku zbliżała się Danielle, Liam oraz Harry i Louis, którzy bawili się z córeczką państwa Payne. Zaczęli się oni z nami witać i już po chwili mała Emma wraz z Tomlinsonem biegła do reszty dzieci, które bawiły się wraz ze swoimi tatusiami w piaskownicy. I mimo, że minęło już tak wiele lat my wszyscy nadal jesteśmy razem. I mimo tego, że nie wszystko zawsze szło po naszej myśli to my razem daliśmy sobie z tym radę. To jest właśnie prawdziwa przyjaźń. To co, że czasem zdarzało nam się ze sobą posprzeczać, nie zawsze wszystko musi się idealnie układać. Jesteśmy tylko ludźmi i mamy prawo popełniać błędy, tak samo jak powinniśmy mieć szansę na wyjaśnienie ich. Jestem szczęśliwa, że mam przy sobie tak wspaniałych ludzi. Spojrzałam na ciągle farbującego się na blond Nialla i uśmiechnęłam się do niego, gdyż zauważyłam, że z szerokim uśmiechem przygląda mi się. „Kocham cię” wyszeptał bezgłośnie. „Ja ciebie też” odpowiedziałam ruszając tylko ustami. Tak, kocham go najmocniej na świecie i cieszę się, że to właśnie z nim ułożyłam swoje życie.

Tak trudno uwierzyć, że to jest już koniec.

Kolejne opowiadanie i kolejne łzy spowodowane pisaniem ostatniego rozdziału.

To takie straszne, że tak szybko przywiązuje się do postaci i ich przygód.

Ale podziękowania osobne zaraz, teraz podziękujemy wam za:

195 obserwujących  ♥

jak na razie 104.152 wejść

i jak na razie za 2.820 komentarzy 

jesteśmy bardzo szczęśliwe, że aż tak zainteresowały was losy Jenny i Loli

Dlaczego za każdym razem mam tak duży problem z pisaniem pożegnań? Może dlatego, że z całego serca ich nienawidzę, choć tak naprawdę my się jeszcze nie żegnamy bo zaraz powstanie kolejny, już czwarty nasz blog! Na BFAR wcielałam się w postać Loli, ponieważ jesteśmy do siebie bardzo podobne. Chciałam bardzo mocno podziękować za wszystkie komentarze, za liczbę wejść tu, za to że miałyście chwile zwątpienia w związek Loli i Zayna jednak tak jak ja bardzo mocno chciałyście by im się udało, no i w końcu jest! Są parą, właściwie małżeństwem, mają dwójkę dzieci, układa im się świetnie. Czego chcieć więcej? No może tego, by sick-mad-and-sad spodobał się Wam tak bardzo jak ten blog, ponieważ ja i Jenny już jesteśmy w niego bardzo mocno zaangażowane i nie macie pojęcia co przeżywamy tworząc go. Dziękuję Wam za wszystko i mam nadzieję, że zostaniecie z nami przynajmniej kolejne trzy blogi, jeśli takie powstaną.

To wspaniałe pisać dla takich osób jak wy. To już trzecia i na całe szczęście nie ostatnia przygoda naszych bohaterów, a ja i tak zawsze płaczę kończąc daną historię. Mimo, że często olewałam szkołę, ulubione seriale czy nawet sen to cieszę się, że poświęcałam ten czas na pisanie opowiadania. Uwielbiam to robić. W tym blogu byłam Jenny, gdyż mamy podobny charakter. Ważni są dla nas przyjaciele i mogę wiele dla nich poświęcić. Łatwo wybaczam też ludziom no i niestety jestem naiwna. Uśmiecham się mimo, że nie zawsze wszystko jest ok. Ale takie jest życie i trzeba przez nie jakoś przejść. Dziękuję za każdy komentarz i nie mogę uwierzyć w to, że sądziłyście, że rozdzielę Nialla i Jenny oraz Zayna i Lolę. Akurat w tym blogu mamy szczęśliwe zakończenie. Mam wielką nadzieję, że spodoba wam się nasz kolejny blog, który powstanie już jutro i zainteresuje was on tak samo bardzo jak obecny. Jestem pewna tego, że SMaS nie będzie naszym ostatnim blogiem, gdyż już mamy pomysł na nowego bloga :) Do usłyszenia już wkrótce. Kocham was i dziękuję za poświęcenie nam czasu ♥